In het vliegtuig eiste een meisje dat ik eruit gezet zou worden vanwege mijn overgewicht — maar ik nam wraak, en liet haar zien dat je mensen zo niet mag behandelen 😱😨
Ik heb altijd geprobeerd niemand tot last te zijn. Ja, ik ben een volle vrouw — ik heb al jaren gezondheidsproblemen waarmee ik leer leven. Maar om geen aandacht te trekken, koop ik altijd twee vliegtickets. Mijn ruimte — mijn verantwoordelijkheid. Geen luxe, maar zorg voor mezelf én andere passagiers.
Zo was het ook deze keer. Ik nam mijn plek in — twee stoelen bij het raam — maakte het mezelf comfortabel, deed mijn koptelefoon op en bereidde me mentaal voor op de vlucht. Alles ging rustig… totdat zíj binnenkwam. Een knappe vrouw. Slank, met een smalle taille, lange benen, een strakke broek en een licht topje. Haar zoals in een reclame. Alles aan haar schreeuwde: ik ben perfectie.
Ik besteedde niet veel aandacht aan haar, maar merkte dat ze vertraagde en naast me bleef staan. Plotseling snoof ze en zei scherp:
— Bah.
Ik deed langzaam mijn koptelefoon af.
— Sorry, bedoelt u mij?
Ze antwoordde niet, maar keek me aan alsof ik een vlek was op een perfect schoon oppervlak.
— Ik ga niet naast u zitten.
Ik zuchtte diep.
— Dat hoeft ook niet. Deze stoelen zijn van mij, allebei. Hier zijn de tickets.
— Hoe kun je jezelf zo laten gaan? Heb je jezelf wel eens in de spiegel bekeken?
Voor een moment werd alles zwart voor mijn ogen. Hoe vaak ik dat al heb gehoord — op straat, in winkels, online. Maar nog nooit zo — recht in mijn gezicht, live, in een afgesloten ruimte waar je nergens naartoe kunt.
— Ik heb gezondheidsproblemen, — antwoordde ik rustig. — En ik ben u geen uitleg verschuldigd. Ik draaide me naar het raam, hopend dat ze weg zou gaan. Maar ze bleef doorgaan. Haar stem werd luider, passagiers begonnen zich om te draaien.
— Mensen zoals u zouden helemaal niet moeten vliegen. Het is onnatuurlijk!
Vanbinnen kookte ik. Ik was woedend. En toen deed ik iets waar ik geen seconde spijt van heb 😱 Dat meisje zal deze dag niet snel vergeten. Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Ik stond op, drukte met trillende vingers op de knop om een stewardess te roepen. Ze kwam vrijwel meteen — een lange, zelfverzekerde vrouw in uniform.
— Is er iets aan de hand?
— Ja. Ik wil melding maken van intimidatie en vernedering. — Ik liet mijn twee tickets zien. — Deze vrouw beledigt mij en eist mijn plek op.
Eerst keek de stewardess verbaasd, maar toen ze mijn kalmte en trillende lippen zag, richtte ze haar blik op het ‘perfecte’ meisje.
— Mevrouw, mag ik uw ticket zien?
Zij trok haar lippen scheef en gaf haar instapkaart. Haar plek was helemaal niet naast de mijne, maar in een andere rij. Ze wilde gewoon duidelijk maken dat ze “niet naast iemand zoals ik zou gaan zitten.”
De stewardess verzocht haar streng maar beleefd om naar haar plaats te gaan. Maar het meisje rolde met haar ogen, begon te protesteren, klaagde luid over “discriminatie van slanke mensen”, en toen gebeurde er iets wat ik totaal niet had verwacht.
Een paar minuten later kwam de hoofdsteward naar haar toe en zei:
— Mevrouw, op bevel van de gezagvoerder wordt u verzocht het toestel te verlaten wegens wangedrag en weigering om de instructies van het personeel op te volgen. Neem alstublieft uw spullen mee.
Ze werd lijkbleek. Schreeuwde. Dreigde met klachten. Maar tien minuten later werd ze eruit begeleid. En dezelfde steward kwam naar mij toe en zei zacht:
— Onze excuses voor dit incident. En bedankt voor uw kalmte.
Na het opstijgen kreeg ik zelfs een gratis dessert en een briefje van de crew: U bent sterk. En waardig. Dank u voor uw vriendelijkheid.
Ik zoek geen goedkeuring. Ik ben gewoon moe van leven naar andermans maatstaven.
