Het gewicht van de pijn gaat nooit echt weg. Het is vijf jaar geleden dat ik mijn vrouw Winter verloor, maar de pijn voelt nog steeds fris aan. Onze dochter Eliza was pas 13 toen het gebeurde. Nu, op 18-jarige leeftijd, is ze een jonge vrouw geworden die de afwezigheid van haar moeder als een stille schaduw met zich meedraagt. Ik rouwde vijf jaar lang om mijn vrouw – op een dag was ik verbijsterd toen ik dezelfde bloemen uit haar graf in de keukenvaas zag Ik staarde naar de kalender en de omcirkelde datum plaagde me. Er is weer een jaar voorbij en een nieuw jubileum nadert. De knoop in mijn maag werd groter toen ik Eliza belde. ‘Ik ga naar de begraafplaats, lieverd.’ Eliza verscheen in de deuropening, terwijl haar ogen onverschillig waren. “Het is weer zover, nietwaar papa?” Ik knikte, niet in staat de woorden te vinden. Wat had ik kunnen zeggen? Waar had ik spijt van? Dat ik zijn moeder ook miste? In plaats daarvan pakte ik mijn sleutels en liep naar buiten, terwijl de stilte de ruimte tussen ons vulde. De bloemenwinkel was een explosie van kleuren en geuren. Met zware stappen naderde ik de toonbank. ‘Het gebruikelijke, meneer Ben?’ vroeg het bloemenmeisje met een begrijpende glimlach. “Witte rozen. Zoals altijd.” Ik rouwde vijf jaar lang om mijn vrouw – op een dag was ik verbijsterd toen ik dezelfde bloemen uit haar graf in de keukenvaas zag.
Terwijl ze het boeket inpakte, kon ik niet anders dan denken aan de eerste keer dat ik bloemen voor de winter kocht. Het was onze derde date en ik was zo zenuwachtig dat ik op het punt stond ze te laten vallen. Ze lachte met stralende ogen en zei: ‘Ben, je bent schattig als je je schaamt.’ De herinnering vervaagde toen het bloemenmeisje mij de rozen overhandigde. ‘Alsjeblieft, meneer Ben. Ik weet zeker dat ze ze leuk zou vinden.” “Bedankt. Ik hoop het.” Het was stil op de begraafplaats, afgezien van het ritselen van bladeren in de wind. Ik liep richting Winters graf, waarbij elke stap zwaarder aanvoelde dan de vorige. Het zwartmarmeren mausoleum kwam in zicht, de naam was geëtst in gouden letters die leken te glinsteren in het zwakke zonlicht. Ik knielde neer en plaatste de rozen voorzichtig tegen de steen. Een pijn van verdriet doorboorde mijn borst terwijl mijn vingers de letters van zijn naam volgden. ‘Ik mis je, Winter. God, ik mis je zo erg.” De wind stak op en liet een rilling over mijn rug lopen. Even kon ik me bijna voorstellen dat het zijn aanraking was, zijn manier om me te vertellen dat hij er nog was. Maar de harde realiteit deed al snel zijn intrede. Ze was weg, en geen enkele wens zou haar terugbrengen.
Ik stond op en veegde het vuil van mijn knieën. ‘Volgend jaar kom ik terug, liefje. Ik beloof het.” Terwijl ik wegliep, kon ik het gevoel niet van me afschudden dat er deze keer iets anders was. Maar ik verwierp de gedachte en schreef het toe aan de altijd aanwezige pijn die mijn geest voor de gek hield. Het was stil in huis toen ik terugkwam. Ik ging naar de keuken en had dringend behoefte aan een sterke kop koffie. En toen zag ik ze. Op de keukentafel, in een kristallen vaas die ik niet herkende, stonden dezelfde rozen die ik zojuist op Winters graf had achtergelaten.
Mijn hart begon te bonzen, zo luid dat ik het in mijn oren kon horen. Ik wankelde naar voren, mijn handen trilden terwijl ik naar de bloemblaadjes reikte. Ze waren echt, onmogelijk echt. “Wat in vredesnaam? Eliza!” riep ik, mijn stem galmde door de lege lucht van het huis. “Eliza, ben je hier?” Ik draaide me om, mijn ogen lieten de rozen niet los. Het waren precies dezelfde die ik kocht, met dezelfde kleine onvolkomenheden en dezelfde waterdruppels die aan de bloemblaadjes kleefden.
