Hij liet mensen niet lachen met woorden, maar met bewegingen en blikken. Terwijl wij opgroeiden met het najagen van ballen op speelplaatsen, bouwde Rowan een wereld van stilte en humor — zijn eigen kleine podium . Ik heb altijd gedacht dat mijn broer een beetje… anders was. Hij werd geboren op een koude ochtend in 1955, in ons rustige stadje Consett . Maar onze ouders verwachtten een meisje — en in plaats daarvan kwam Rowan.
Ik ben Rodney, de eerstgeborene. Toen kwam Rupert — een wervelwind van energie . En toen… hij. Stil, expressief, diep gevoelig Rowan. Terwijl wij achter voetballen aan renden , zat hij in een hoek met een boek in de ene hand, zachtjes lachend en iets opschrijvend met een pen .
Rowan schitterde nooit op het sportveld. Maar in de natuurkundeles — straalde hij . Een leraar zei ooit: “Je broer is een architect van de geest.” En toen wist ik het — hij kwam uit een andere wereld .
Van Newcastle naar Oxford, zijn pad leek voorbestemd voor de techniek. Maar ik kon zien hoe lachen langzaam zijn ware gereedschap werd 🛠️😂. De eerste keer dat hij optrad op het universiteitspodium, zaten we allemaal op de eerste rij. Er viel een stilte… totdat hij begon te bewegen. Geen woorden. En toch barstte de hele zaal in lachen uit .
Dat was het moment. Ik realiseerde me — hij speelde geen personage. Hij was dat personage. Een stille held, wiens bewegingen precies waren, wiens gebaren ongelooflijk grappig waren .
De wereld zou hem kennen als Mr. Bean. Maar voor ons was hij altijd Rowan — onze stille broer die verhalen vertelde met zijn ogen, die zelfs het zitten aan een tafel tot theater kon maken .
Mr. Bean werd de ingenieur van het lachen . Geen dure woorden, geen complexe monologen.
Alleen een blik — en de hele wereld lachte . Hij toonde aan dat echte komedie soms begint waar woorden niet meer nodig zijn, en een briljant gebaar luider kan spreken dan duizend zinnen .
