Toen ik erachter kwam dat mijn zus en haar gezin zonder mijn toestemming in mijn huis waren getrokken, dacht ik dat het niet erger kon. Maar alles veranderde toen ik onverwachts op de deur hoorde kloppen, wat mij waarschijnlijk het lot bracht dat ik verdiende. Mijn naam is Fibi en ik ben al mijn hele leven close met mijn zus. Maar na hun bruiloft veranderde er iets. Alles wat er een paar dagen geleden gebeurde, zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan. Ik woon in een klein huis met drie slaapkamers. Het is geen luxe, maar ik ben er trots op dat het mijn thuis is. Ik heb tien jaar hard gewerkt om de hypotheek af te betalen. Soms droom ik van een appartement in het chique stadscentrum, net als mijn vrienden, maar dan weet ik altijd weer: dit is mijn thuis. Ik heb geen buren die de vuile vaat in de gootsteen laten staan, en geen huisbaas die mij bevelen geeft. Alleen ik en mijn ruimte.
Mijn zus Holly, 38, is getrouwd met Nicholas, haar eerste liefde, en ze hebben twee kinderen. Vroeger waren we onafscheidelijk, maar na haar bruiloft veranderde alles. Ik had geen wrok tegen haar omdat ze zich zo op haar nieuwe familie richtte. Ik begreep dat ze deed wat zij dacht dat juist was. We zagen elkaar minder vaak, maar we bleven altijd op goede voet met elkaar. Dat dacht ik tenminste. Holly en Nicholas zijn altijd voorstanders geweest van vrijheid en avontuur. Ze spraken vaak over het belang van ‘het leven ten volle leven’. Dat stoorde mij tijdens familiediners. Holly, met een glas wijn in haar hand, zei: “Het leven is te kort om op kantoor te werken! Je moet reizen, de wereld ontdekken!” Ik antwoordde: “Sommigen van ons geven de voorkeur aan stabiel werk en de zekerheid van morgen.” Nicholas zei daarentegen: “Maar de herinneringen, Fibi! Je begrijpt het niet!” Herinneringen zijn geweldig, maar ze betalen de rekeningen niet.
Ik probeerde ze uit te leggen hoe belangrijk het is om verstandig met geld om te gaan. Ook gingen ze vaak spontaan op reis met hun kinderen of kochten ze dure uitrusting. Luister je naar mij? Natuurlijk niet. Een paar maanden geleden verkochten ze hun huis toen de huizenmarkt bloeide en besloten het geld te besteden aan een wereldreis. Ik weet nog hoe het was: “We hebben het gedaan, Fibi!” – zei Holly aan de telefoon. “We hebben het huis verkocht!” “Wat?” Ik slikte bijna mijn koffie door. “Weet je het zeker, Holly?” En de kinderen, school, werk?” “Wij zullen de kinderen onderweg lesgeven, het zal een geweldige ervaring zijn!” antwoordde ze. “Werk kan altijd wachten, nu hebben we de kans om echt te leven!” Ik probeerde haar tegen te houden: “Holly, weet je zeker dat je hier goed over hebt nagedacht? Reizen met kinderen is duur, en wat als het geld op is?” “Maak je geen zorgen, Fibi!” antwoordde ze. “We hebben alles onder controle, alles is gepland.”
Maar natuurlijk ging alles mis. In het begin plaatsten ze foto’s van dure hotels en restaurants, maar na twee maanden werden de berichten steeds minder frequent. De laatste foto is genomen op een camping in een weiland, met als onderschrift: “Eenvoudig leven – gelukkig leven”. En toen kwam de stilte.
Op een dag kwam ik thuis na een lange werkdag en had ik zin om mijn schoenen uit te trekken, een glas wijn te drinken en een serie te kijken. Maar toen ik de deur opendeed, had ik het gevoel dat er iets niet klopte. Ik hoorde bekende stemmen uit de woonkamer komen, zag kindertassen op de grond en vreemde schoenen in de gang. Ik liep de woonkamer binnen en kon mijn ogen nauwelijks geloven: daar zaten ze: Nicholas, Holly en hun kinderen. Ze pakten hun spullen uit bij mij thuis. “Holly?” riep ik uit. “Wat doe jij hier?” “Oh, hallo, Fibi!” zei Holly met een glimlach. “Verrassing! We zijn terug!” “Terug?” stamelde ik. “In MIJN huis?” Nicholas liep naar me toe en glimlachte. “Ja, we hebben de reis onderbroken”, zei hij. “Reizen met kinderen was moeilijker dan we dachten!” voegde Holly toe, “Mama gaf ons jouw reservesleutel. We dachten dat het je niet erg zou vinden als we een paar maanden bij je zouden blijven totdat we alles op orde hadden.” “Een paar maanden?” riep ik uit. “Dit is mijn huis, Holly! Mijn kamer! Je had dit met mij moeten bespreken!” Nicholas leunde naar mij toe en zei: “Fibi, maak het niet ingewikkelder. We hebben geen andere keus.”
Ik rende naar mijn slaapkamer en deed de deur dicht. Ik stond op het punt van een zenuwinzinking toen ik een bericht kreeg van mijn oude vriend Alex: “Hé, Fibi! Ik ben in de buurt, heb je zin om af te spreken?” Dat was precies wat ik nodig had: zijn hulp en een beetje humor. Ik antwoordde onmiddellijk: “Kom maar!” Ik heb je hulp nodig!” Toen hij aankwam, vertelde ik hem de hele situatie en hij stelde een nogal ongewoon plan voor. In plaats van onmiddellijk te beslissen
ndeln stelde hij voor om rustig met ze te praten, maar hij waarschuwde me wel dat ik juridische stappen zou ondernemen als ze niet zouden vertrekken.
Toen we terugkwamen in de woonkamer, merkte ik dat Nicholas en Holly nerveus werden. Alex begon hen vragen te stellen over verblijfsrechten, noemde hun ‘tijdelijke registratie’ en opperde dat mijn acties juridisch gerechtvaardigd zouden kunnen zijn. Al snel begonnen ze hun spullen te pakken en na een paar minuten stilte gaven ze toe dat ze een fout hadden gemaakt door dit niet met mij te bespreken. “Oké, laten we gaan,” zei Nicholas. “We moeten hier nog eens over nadenken.” Ik zuchtte van opluchting en toen ze het huis verlieten, keek ik naar Alex en glimlachte: “Je hebt me gered, dank je wel.” “Het is net als oud, goed karma, nietwaar?” – zei hij en glimlachte terug. “Geen probleem, ik ben blij dat ik kon helpen.”
