De dag van de begrafenis brak aan en de rouwstoet trok langzaam richting de begraafplaats. Onder de aanwezigen bevond zich ook de familie van de officier, met wie hij bijna vijf jaar niet had gesproken. Ze kwamen die ochtend van ver. Bij de kist stonden zijn collega’s hen al op te wachten – medesoldaten, officieren in strenge uniformen. En naast hen liep een hond, met gebogen hoofd en een zware blik: een Duitse herder met de naam Max. Max was niet zomaar een huisdier. Hij was de partner van de overleden agent en een hulphond die samen met hem tientallen operaties onderging. Toen het pakhuis werd overvallen en de agent onder vreemde omstandigheden overleed, was Max erbij. Vanaf die dag at hij nauwelijks meer, speelde niet meer en keek alleen nog maar voor zich uit en zeurde. Nu zat hij aan de voeten van de soldaten, naast een doodskist bezaaid met felgekleurde bloemen. Mensen huilden stilletjes. En plotseling stond Max op. Hij spitste zijn oren en drukte zijn neus tegen de rand van de kist. Hij besnuffelde het deksel, deed toen abrupt een stap achteruit, gromde… en blafte luid. Dit was geen gewoon geblaf. Mensen schrokken zich rot. Meerdere agenten renden op de hond af omdat ze dachten dat hij de controle over zijn emoties had verloren. “Haal hem eruit,” fluisterde een van de vrouwen. De hond rende op de kist af, terwijl hij piepte en met zijn poten over het houten deksel krabde.
De commandant naast hem fronste. Hij kende die hond. Max blafte nooit zonder reden.
“Open de kist,” zei hij vastberaden.
– Wat? Waarom? – protesteerden de familieleden.
– OPEN.
Terwijl het deksel langzaam openging, daalde er een stilte neer over de begraafplaats. Voor een seconde verstijfde iedereen… en toen klonk er een luide schreeuw van angst. Vervolg in het eerste commentaar 👇👇
Er lag de verkeerde persoon in de kist. Helemaal niet hetzelfde. Vreemd gezicht, vreemde vorm, vreemd lichaam. Het was iemand anders. Max gromde zachtjes, maar opgelucht: het was niet zijn baasje. Hij had gelijk. Later bleek dat er een fatale fout was gemaakt in het mortuarium: de markeringen waren verwisseld. De lichamen van twee mannen – een dode officier en een burger – arriveerden vrijwel tegelijkertijd, en in de haast werd de een in plaats van de ander vrijgelaten. Het echte lichaam van de agent werd een dag later in een andere hal gevonden. Hij werd met waardigheid – en eer – begraven.
Max bleef bij hem tot het einde.
