Toen haar man stierf, wilde Linda haar driejarige stiefzoon Lucas niet opvoeden, dus liet ze hem achter bij de plaatselijke kerk en verdween uit haar leven. Vijftien jaar later kwam Linda hem om vergeving vragen, maar hij zei slechts een paar woorden tegen haar. Lucas herinnerde zich nauwelijks zijn leven voordat hij naar de St. Mary’s Church in Siloam Springs, Arkansas verhuisde.
Hij had vage herinneringen aan zijn vader en moeder, maar het waren slechts afzonderlijke beelden. Zijn echte herinneringen begonnen later, toen hij door nonnen in de kerk werd opgevoed. Ze vertelden hem dat een vrouw hem bij hun deur had achtergelaten toen hij nog maar drie jaar oud was en dat ze sindsdien voor hem hadden gezorgd. Toen Lucas zeven was, opende de kerk een officieel weeshuis en nam andere kinderen op. De meeste van hen werden geadopteerd, maar Lucas niet.
Daarom had hij een speciaal plekje in de harten van de nonnen, vooral van Moeder Rosa. ‘Moeder Rosa, denkt u dat ik mijn ouders ooit nog zal zien? » vroeg een jongen van nog maar negen jaar hem op een dag. ‘Ik weet het niet, Luc. Dat is moeilijk te zeggen, en ik heb je moeder niet zo goed gezien. Maar God heeft een plan voor iedereen. We houden van je hier, lieverd. Wij zijn jouw familie,’ antwoordde ze. Lucas was blij met dit antwoord.
Hij ging naar een nabijgelegen openbare school en hielp graag de jongere kinderen in het weeshuis. Hij leerde ook de waarde van iets teruggeven aan de gemeenschap, en zijn geloof groeide door de preken van de priester. Op 15-jarige leeftijd besloot hij priester te worden en wilde hij kansarme mensen helpen. Maar eerst moest hij nog veel leren en hij kon pas beginnen met studeren toen hij de wettelijke leeftijd had bereikt. Op 18-jarige leeftijd werd Lucas officieel seminarist in de kerk en iedereen was zo trots op hem. Het kostte tijd en veel werk om het priesterschap te bereiken, maar hij was klaar voor de uitdaging. Het was alles wat hij wist en hij vond het geweldig. Maar op een dag kwam een vrouw de kerk binnen en herkende hem onmiddellijk. ‘Lucas,’ ademde ze zacht. Lucas keek haar aan en zag haar gescheurde kleren en haar magere figuur.
“Mevrouw, heeft u hulp nodig? Ik kan je naar de dichtstbijzijnde gratis kantine brengen. Ze zullen daar iets warms voor je koken,’ bood hij aan. ‘Nee, Luc. Ik ben Linda, je schoonmoeder. Ik denk niet dat je het je herinnert omdat je nog zo jong was,’ zei Linda aarzelend. Ik kreeg net te horen dat een vrouw me hier heeft afgezet en nooit meer is teruggekomen. Het is vijftien jaar geleden”, aldus Lucas. ‘Carlos was mijn vader?’ Ik kan me hem helemaal niet meer herinneren,’ vroeg Lucas. ‘Ja, en hij hield van je. Hij heeft je alleen opgevoed, maar ik had geen moederinstinct. Dus toen hij stierf, was ik verloren. Ik wilde een nieuw leven en besloot je hier achter te laten,’ bekende Linda beschaamd. “Maar mijn leven verliep niet zoals ik had gehoopt. ‘Ik ben hier om te luisteren,’ zei Lucas zo kalm mogelijk. Het deed hem pijn dat zijn vader er echt niet meer was, en dat deze vrouw hem in de steek had gelaten. Maar het moest onderdeel zijn van Gods plan. ‘Nou, je vader heeft een huis voor me nagelaten. Maar ik raakte betrokken bij een verschrikkelijke man. Ik heb verschillende misdaden in zijn naam gepleegd, waarna hij mij overhaalde om voor juridische doeleinden een akte van het huis op zijn naam te schrijven nadat ik in de problemen was gekomen. Hij verkocht het en verdween,’ zei Linda met tranen in haar ogen. “Ik had niets meer. Ik probeerde een baan te vinden, maar ik had een strafblad, dus ik werd op straat achtergelaten.
Ik ben al jaren niet meer in dit deel van de stad geweest, maar vandaag. Vandaag wilde ik even rondvragen wat er met je was gebeurd, en zodra ik je zag, wist ik het. Je lijkt veel op Carlos.’ Lucas glimlachte en dacht dat hij een vader had die van hem hield en op hem leek. ‘Maar waarom ben je naar mij toe gekomen? » vroeg de jongeman. ‘Ik wil dat je me vergeeft, Lucas!’ Van alle vreselijke dingen die ik heb gedaan, is dit het enige dat mij kwelt. Ik was vreselijk tegen je toen ik jong was. Ik gaf je ooit water en noemde het soep. Eén keer heb ik je de hele dag alleen thuis gelaten,’ snikte Linda. ‘Dat betekent dat het vriendelijkste wat je ooit voor me hebt gedaan, is dat je me hier achterlaat.’ Ik heb een ongelooflijke jeugd gehad. De mensen in deze kerk zijn mijn familie geworden”, zei Lucas. ” Echt? ‘ riep Linda uit, terwijl ze naar hem keek. “Betekent dit dat je mij vergeeft?” » “Ik ben bang dat ik dat niet kan doen. De enige die jou kan vergeven is God. Ik kan alleen maar zeggen dat ik je noch de schuld geef noch haat voor wat je hebt gedaan. Vraag God om vergeving. Praat met pater Peter, hij zal je helpen,’ stelde Lucas voor, terwijl hij zijn hand naar pater Peter in de biechtstoel wees. Toen vertrok hij.
