Twintig jaar lang hield ik vast aan de hoop dat ik ooit moeder zou worden. Ethan, mijn man, en ik lieten geen middel onbeproefd. Van IVF-behandelingen tot medicijnen, we verkenden alle mogelijkheden.
Net toen het leek alsof alle hoop verloren was, spoorde een stemmetje in mij me aan om nog een laatste poging te wagen. Op dat moment was ons huwelijk veranderd. Ethan leek afstandelijker, reisde vaak voor zijn werk en bleef vaak laat op kantoor.
Ik probeerde niet te veel aandacht te besteden aan Ethans gedrag, omdat ik wist dat onvruchtbaarheid een huwelijk onder druk kan zetten.
Toen, wonder boven wonder, was de zwangerschapstest positief.
Overstromend van vreugde haastte ik me naar de woonkamer om Ethan de testresultaten te laten zien. “Ethan, onze inspanningen waren niet voor niets! We gaan ouders worden,” riep ik uit.
Tot mijn verbazing was Ethans reactie lauw. Hij zei simpelweg: “Nou, dat is geweldig.”
Mijn overweldigende geluk zorgde ervoor dat ik zijn onverschillige reactie negeerde.
De dag dat onze zoon Liam werd geboren, besloot Ethan niet bij mij in de verloskamer te zijn.
Ik concentreerde me alleen op de kennismaking met mijn nieuwe baby, dus ik bleef niet stilstaan bij zijn afwezigheid.
Toen ik Liam voor het eerst vasthield, voelde het alsof mijn leven eindelijk rond was. Ik wist niet dat alles op het punt stond te veranderen.
“Ethan, hier is onze baby boy,” zei ik, terwijl ik Liam aanbood om vast te houden. Ethans houding was vreemd. Hij keek weg en vroeg: “Weet je zeker dat dit kind van mij is? Omdat mijn moeder anders beweert.”
“Welk bewijs? Ethan, wat bedoel je?” vroeg ik, terwijl er tranen in mijn ogen opwelden.
“Ze zag een man buiten ons huis.” Daarmee liep Ethan weg, mij gebroken en boos achterlatend.
Met gebroken hart belde ik mijn vriendin Lily om mijn beproeving te delen. Ze geloofde dat er meer achter Ethans gedrag zat en stelde voor om een privédetective in te huren om de waarheid te achterhalen.
Privédetective Lydia had een paar dagen nodig om informatie over Ethan te verzamelen.
Toen Ethan thuiskwam uit het ziekenhuis, was hij opvallend afwezig. Het was alsof hij de emotionele achtbaan vergat die we hadden doorstaan tijdens de jaren van mislukte behandelingen voordat Liam arriveerde.
Heeft het hem ooit echt iets kunnen schelen? vroeg ik me af.
Twee dagen later nam Lydia contact met me op met serieuze bevindingen, en drong aan op een face-to-face-ontmoeting. Ik nodigde haar uit.
“Claire,” begon ze zachtjes, “Ethan is bedrieglijk geweest over zijn bedoelingen. Hij heeft jouw erfenis weggesluisd en een andere familie de hele tijd gesteund.”
“Nog een familie, Lydia? Wat bedoel je?” vroeg ik, terwijl mijn hart in mijn schoenen zonk.
Lydia’s onthulling ontmantelde mijn wereld. Ethan had een andere vrouw en drie kinderen. Schokkend genoeg had hij mijn pogingen om zwanger te worden ondermijnd gedurende de 20 jaar dat we probeerden een kind te krijgen.
Terwijl de tranen over mijn wangen stroomden, herinnerde ik me hoe ik mezelf onterecht de schuld gaf, terwijl de persoon die ik het meest vertrouwde mijn dromen saboteerde.
Hoewel ik er kapot van was, moest ik sterk blijven voor Liam.
Ik besefte mijn waarde en concentreerde me op wat er echt toe deed, in plaats van te blijven hangen in het idee van verraad.
Nadat ik mijn kalmte had herwonnen, nam ik contact op met mijn advocaat en vertelde hem alles over de beproeving. Hij bereidde prompt de scheidingspapieren voor, die ik op het aanrecht liet liggen.
De volgende dag hoorde ik Ethans auto op de oprit.
Hij kwam binnen, verontschuldigde zich uitgebreid en beloofde dat hij niet meer zou vertrekken. Hij beweerde dat hij alleen maar ruimte nodig had om de beschuldigende opmerkingen van zijn moeder te verwerken.
“Alsjeblieft, Claire, vergeef me. Ik ben hier om te blijven,” smeekte hij.
Ik keek hem aan en vroeg nadrukkelijk: ‘Ethan, hoe heten je drie kinderen?’
Hij verstijfde, omdat hij besefte hoe groot zijn bedrog was.
Terwijl hij stil bleef staan, zei ik kalm tegen hem: “Haal de scheidingspapieren op als je weggaat.” Ik draaide me om en ging met Liam naar boven. Even later hoorde ik de deur dichtslaan.
Dankzij Lydia’s onderzoek bouwde mijn advocaat een stevige zaak op tegen Ethan en de klinieken die mijn behandelingen verkeerd hadden aangepakt. Het zou tijd kosten, maar ik was er klaar voor om het tot een goed einde te brengen.
Het huis en de zaak, die altijd al van mij waren, bleven in mijn handen.
Het leven kreeg een gevoel van vrede en ik was eindelijk bevrijd van de giftigheid die zoveel verdriet had veroorzaakt.
