Kerstmis was dit jaar totaal anders dan ik had verwacht. En eerlijk gezegd had ik nooit gedacht dat we zo’n geweldige ontdekking zouden doen. Ik heet Anna, ik ben 14 jaar oud en mijn leven zit vol met typische tienerproblemen: ik ga naar school, ik maak ruzie met mijn broer Lukas die 16 is en ik probeer mijn kamer netjes te houden zodat mijn ouders niet in de problemen komen. ongelukkig zijn. Mama is de echte heldin van ons huis.
Ik werk van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat, zorg voor het huishouden en vind tijd om mijn broer Lukas te helpen, die zijn projecten steeds maar uitstelt. Ze is overal: op het werk, thuis en op de school van Lukas. En papa… Hij ziet zichzelf als het ‘hoofd van het gezin’, wat in de praktijk betekent dat hij zijn dagen voor de tv doorbrengt en de volgende actiefilm bespreekt. Ik hou van hem, maar ik weet zeker dat hij tot die mensen behoort die liever rusten dan helpen. Maar toen kwam Kerstmis en verliep alles anders dan ik had verwacht. Ongeveer twee weken voor Kerstmis dwaalden Lukas en ik zoals gewoonlijk door het huis, op zoek naar de cadeautjes die mama al had klaargemaakt. In plaats daarvan hoorden we een gesprek tussen papa en zijn vriend Michael. “Wat moet ik haar kopen?”
‘ vroeg papa lachend aan de telefoon. “Misschien iets voor de keuken?” “De mixer, het keukengerei… daar zorgt ze altijd voor.” Ik voelde dat het pijn deed. “Luiheid?” – het was moeilijk te geloven dat hij zo kon denken. Mama is altijd overal en hij vernedert haar op deze manier. Maar papa vervolgde: “Als ze goede apparatuur had, zou ze niet zo slecht kunnen koken.” Het is misschien niet rampzalig, maar toch.” Lukas en ik keken elkaar aan en op dat moment wisten we allebei dat we iets moesten doen.
Op kerstdag hing er in huis een geur van dennenbomen en gebak. Moeder was zoals gewoonlijk al sinds de ochtend aan het bakken en had een los broodje dat er altijd perfect uitzag. Terwijl zij koffie inschonk en aan iedereen serveerde, zat vader bij de open haard chocolademelk te drinken en deed alsof er niets was gebeurd. De hele familie, inclusief grootouders en tantes, zat rond de kerstboom.
Lukas en ik stonden rustig aan de zijlijn te lachen en keken naar wat er gebeurde. De gebruikelijke cadeaus: sokken, kaarten, vreemde truien die niemand wilde, maar die iedereen aan het lachen maakten. En toen was het de beurt aan papa. Tante Maria gaf hem zijn eerste cadeau. “Dit is voor jou, van mij,” zei ze met een glimlach. Papa opende het pakketje en zijn gezicht vertrok meteen. “Oh, een hengel? Geweldig”. “Ja, geweldig,” glimlachte tante Maria. “Ik hoopte dat je het leuk zou vinden.” “Nou, bedankt,” zei hij met een zweem van ergernis. Hierna was mijn cadeau aan de beurt. “Vrolijk Kerstfeest, pap!” Ik probeerde zo onschuldig mogelijk te klinken.
Hij opende het pakket en uiteraard vond hij daarin dezelfde hengel weer. “Echt?” zei hij, volkomen in de war over wat er gebeurde. “Drie staven of zo?” Maar elk volgend geschenk was ook een hengel. Hij werd steeds geïrriteerder en Lukas en ik konden niet stoppen met lachen. Toen opende moeder haar cadeau: een tas die ze al heel lang wilde hebben. Haar gezicht klaarde op. Ze was blij. “Oh, deze tas is een droom! Hoe wist je dat ik het zo graag wilde?” zei ze terwijl ze hem zachtjes aanraakte. “We hadden het erover,” zei oom Michael met een glimlach. “De kinderen lieten het ons weten.” Verbaasd keek moeder ons aan. “Jullie twee hebben dit gedaan?” Haar ogen vulden zich met tranen van vreugde. “Ja, wij”, antwoordden wij in koor. “Dank je wel”, zei mama terwijl ze ons omhelsde. “Dit is het beste Kerstmis!” Papa, die het hele tafereel had gadegeslagen, trok eindelijk zijn conclusies.
Lukas en ik merkten dat zijn gezichtsuitdrukking zwakker werd. Het was alsof hij besefte dat hij oneerlijk was tegenover zijn moeder. Ook al zei hij het niet hardop, zijn stilte sprak boekdelen. Ik zal niet ontkennen dat al onze inspanningen de moeite waard waren.
