Diana zat aan het bed van haar man Eric en bereidde zich voor om afscheid te nemen. Artsen hadden gezegd dat hij nog maar een paar weken te leven had, omdat hij kanker in stadium vier had. De impact van dit nieuws was overweldigend. Herinneringen aan de 15 jaar dat ze samen waren, flitsten door haar hoofd: gelukkige tijden, gedeelde momenten en dromen die nu in duigen lagen.
Op een avond, terwijl ze buiten het ziekenhuis zat, overmand door verdriet, kwam er een verpleegster naar haar toe. De vrouw, een vreemde, fluisterde iets tegen Diana dat haar choqueerde: ‘Zet een verborgen camera in zijn kamer. Hij sterft niet.”
Diana was eerst boos en wees het voorstel af. Maar hoe langer de woorden in haar hoofd bleven hangen, hoe meer twijfel er ontstond. Zou dit waar kunnen zijn? De volgende dag kocht ze een kleine camera en haar handen trilden toen ze hem stiekem in Erics ziekenhuiskamer installeerde.
Die avond controleerde Diana de camerabeelden vanuit huis. Urenlang zag ze niets ongewoons: alleen Eric die rustte en verpleegsters die voor hem zorgden. Om 21.00 uur veranderde het tafereel.
Een vrouw kwam de kamer van Eric binnen. Ze was zelfverzekerd, elegant en had een veel te hechte band met haar man. Tot Diana’s schrik zat Eric rechtop, zonder enig teken van ziekte. Hij omhelsde de vrouw, kuste haar en ze spraken vertrouwelijk met elkaar. De vrouw gaf hem papieren, die hij onder zijn matras verstopte.
De volgende dag kwam Diana weer bij Eric aan bed staan en deed alsof ze van niets wist. Hij speelde zwak en ziekelijk en gaf aan dat de pijn steeds erger werd. Ze glimlachte en bood troost, haar hart zwaar van verraad.
Die nacht wachtte Diana buiten het ziekenhuis. Ze zag dezelfde vrouw de kamer van Eric binnenkomen. Deze keer volgde Diana haar. Ze hoorde alles vanuit de gang.
De vrouw, die Victoria heette, sprak vol vertrouwen: ‘Zodra u dood verklaard bent, wordt het verzekeringsgeld overgemaakt. Dan zijn we vrij om ons nieuwe leven te beginnen.”
Eric reageerde enthousiast en schepte op over het omkopen van een arts om zijn diagnose te vervalsen. Ze lachten Diana wreed uit en noemden haar naïef en ‘perfect voor het plan’.
Gebroken maar vastberaden legde Diana alles vast. Ze plande haar volgende stap zorgvuldig.
De volgende dag belde ze Erics familie en vrienden naar het ziekenhuis en vertelde dat hij niet lang meer te leven had. ’s Avonds zat zijn kamer vol met familieleden die afscheid wilden nemen.
Toen iedereen verzameld was, onthulde Diana de waarheid. Ze speelde de video van Eric en Victoria af, evenals de opname van hun gesprek. De zaal barstte in woede en ongeloof uit. Erics ouders waren er kapot van en zijn vader dreigde hem bijna uit woede aan te vallen.
Al snel arriveerden de veiligheidstroepen en de politie. Eric werd gearresteerd wegens fraude, samen met de corrupte dokter en Victoria. Diana vroeg de volgende dag de scheiding aan en was eindelijk verlost van de leugens.
Een paar dagen later keerde Diana terug naar de bank voor het ziekenhuis, waar het allemaal was begonnen. Dezelfde verpleegster die haar had gewaarschuwd, ging naast haar zitten.
“Dank je wel,” zei Diana. “Jij hebt mij geholpen.”
De verpleegster antwoordde: “Soms zijn de ergste ziektes die welke groeien in de harten van degenen die we het meest vertrouwen.”
Diana verloor haar man, maar vond kracht en waarheid. Die avond ging ze met een opgelucht gevoel naar huis. De ondergaande zon herinnerde haar eraan dat elk einde ook een nieuw begin kan zijn.
