Een meisje in eenvoudige kleding en versleten ballerina’s liep het kantoor binnen: de medewerkers begonnen haar uit te lachen, zonder te beseffen wie ze werkelijk was 😲😢
Het meisje, in een eenvoudige rok en een oud hemdje, met versleten ballerina’s en een rugzak op haar rug, liep het hoofdkantoor van een groot bedrijf binnen.
Ze stopte bij de receptie en zei rustig:
— Mag ik de directeur van uw bedrijf spreken?
De receptioniste, die achter de balie zat, wierp haar een minachtende blik toe en antwoordde koel:
— Wij hebben geen vacature voor schoonmaker.
— Nee, — zei het meisje zachtjes. — Ik ben hier voor een andere zaak.
Achter haar begonnen de kantoormedewerkers te fluisteren en zachtjes te giechelen.
— Wat komt zij hier doen? — siste iemand.
— Kijk eens wat ze aanheeft! Die rok is vast van haar grootmoeder.
Het meisje reageerde niet. Ze boog slechts lichtjes haar hoofd en stond rustig, alsof ze de giftige opmerkingen niet hoorde.
— Pardon, — zei ze opnieuw tegen de receptioniste, — wanneer kan uw directeur mij ontvangen?
— Ik heb hem al over u geïnformeerd, hij komt zo zelf naar buiten, — antwoordde ze met een grimas.
Een ogenblik later gingen de liftdeuren open en stapte een oudere man in een duur pak uit. Hij zag het meisje meteen en glimlachte breed, tot ieders verbazing:
— Oh, Anna! Ik heb al lang op u gewacht.
Er viel stilte in het kantoor. Alle blikken waren gericht op het meisje dat ze net hadden uitgelachen. Alle medewerkers waren in shock toen ze ontdekten wie ze was 😨🫣 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
— Maak kennis, — zei de directeur tegen de medewerkers. — Dit is Anna, jullie nieuwe directe leidinggevende. Anna knikte rustig, haalde een map met documenten uit haar rugzak en zei zelfverzekerd:
— Aangenaam kennis te maken. Ik heb de projecten van het bedrijf al bekeken en zie waar we de werkzaamheden kunnen verbeteren. Vandaag bespreken we alle details.
In haar stem klonk geen spoor van arrogantie — alleen kalmte en professionaliteit. En degenen die nog niet zo lang geleden hadden gelachen, stonden nu met hun ogen omlaag, niet in staat een woord uit te brengen.
Een van de medewerkers probeerde ongemakkelijk een grapje te maken:
— Wij… wij wisten gewoon niet dat u…
Maar de directeur onderbrak hem met een strenge blik.
— Anna, — zei hij, — u hebt het recht het team naar eigen inzicht in te delen. Als iemand niet aan uw verwachtingen voldoet, kunt u beslissen over ontslag.
Anna knikte:
— Dank u. Maar ik geloof dat iedereen hier de kans verdient te bewijzen dat hij kan werken, niet voor de buitenkant, maar voor het resultaat.
Ze richtte haar blik op degenen die het hardst hadden gelachen.
— Ik hoop dat deze dag voor ons allemaal een les zal zijn. En het begin van iets nieuws.
Anna opende de map, legde de eerste documenten op tafel en z
