John overleed op 30-jarige leeftijd, het gras op zijn graf was nog maar net groen. Iedereen in het dorp had medelijden met Julia – de jonge weduwe wiens man na slechts twee jaar huwelijk bij een ongeluk om het leven was gekomen.
Maar niemand had voorspeld dat haar buik duidelijk zou uitzetten, slechts vijf maanden nadat haar man was overleden.
De geruchten verspreidden zich als een lopend vuurtje. Sommigen zeiden dat ze opnieuw getrouwd was, anderen zeiden: “Ze is nog jong, kan het verlies van haar man niet dragen en is nog met niemand getrouwd.” Haar schoonmoeder – mevrouw Maria – werd gek toen ze het hoorde. Ze rende erheen, greep het haar van haar schoondochter, sloeg haar meerdere keren en schreeuwde:
– Een vrouw zoals jij verdient het niet om in dit huis te wonen! Je bent een slet, je man is net overleden en je hebt al een affaire! Mijn huis heeft geen plek voor zo’n vuile zaak. Wegwezen!
Zus Harley knielde neer, tranen stroomden over haar gezicht:
– Mama, ik heb niets verkeerd gedaan, de baby is echt Johns kind…
Mijn kind is dood, en jij durft te zeggen dat het mijn kleinkind is. Ik ben niet dom. Probeer niet meer te argumenteren…
– Dat klopt, mama, ik heb niets verkeerd gezegd… ik smeek je…
Maar hoe meer ze luisterde, hoe bozer ze werd, en ze joeg haar schoondochter diezelfde avond nog weg. Vanaf dat moment droeg Huong de foetus terug naar het huis van haar ouders, leefde rustig en durfde niet terug te keren naar het huis van haar man. Op de eerste verjaardag van Nams overlijden droeg Julia haar pasgeboren zoon – de jongen die thuis precies op zijn vader leek – en vroeg om een wierookstokje voor zijn vader aan te steken.
Maar zodra ze de binnenplaats bereikte, blokkeerde mevrouw Maria de deur en riep:
– Ga weg! Dit huis heeft geen plaats voor jou en je kind!
Julia stond in tranen, boog haar hoofd en smeekte:
– Mama, laat mij en mijn zoon een wierookstokje voor hem aansteken, en dat is alles, ik ga meteen weg…
– Ik zei ga weg! Ik wil haar gezicht niet zien, dit is niet mijn neef. Wegwezen…
Een schreeuw weerklonk in de donkere ruimte. Julia slikte, omhelsde haar kind en draaide zich om om te vertrekken. Toen moeder en kind net bij de poort waren, klonk plotseling het geluid van een motorfiets die abrupt remde, de zwager rende binnen, zijn gezicht bleek:
– Mama! Ik heb net de dokter in het provinciale ziekenhuis gesproken… Ze zeiden dat voordat John stierf, hij een spermamonster had laten bewaren! Het was Huong die de procedure deed om het te bewaren, omdat ze een kind voor hem wilde baren…
Iedereen was verbaasd.
Mevrouw Maria viel flauw en had alleen tijd om twee keer “O mijn God” te zeggen voordat ze ter plekke bewusteloos raakte. Iedereen bracht haar haastig naar binnen, masseerde haar even en ze kwam weer bij.
Pas toen herinnerde iedereen zich Julia en haar kind en renden ze erachteraan. Maar die dag keerde Julia niet terug naar het huis van haar ouders. De ouders van Julia huilden tranen met tuiten:
Hij heeft al onze bezittingen ingepakt en is vertrokken. Het meisje zei dat als ze haar kleinkind zag dat precies op zijn vader leek, haar grootmoeder haar deze keer niet zou wegjagen. Toen ze niet thuiskwam, dacht ik dat ze haar en haar moeder hadden geaccepteerd. Oh mijn kind, oh mijn kind…
De hele familie van vaders- en moederszijde raakte in paniek op zoek naar Huong en haar moeder, maar een hele maand lang was er geen nieuws. Mevrouw Maria was zo verdrietig en vol spijt dat ze ziek werd. Door haar had ze zowel haar schoondochter als haar oudste kleinzoon verloren…
