De verpleegster in het mortuarium, denkend dat er niemand in de kamer was, wilde de dure ring van de overledene stelen, maar zodra ze de hand van de man aanraakte, verstijfde ze van angst 😱😲
Het lichaam van een jonge man was net in het mortuarium gebracht. Op het formulier stond droog en emotieloos: “Hartstilstand”.
De verpleegster betrad de kamer om het lichaam voor te bereiden op verdere procedures.
Ze trok handschoenen aan, zette haar mondkapje recht en stond plotseling stil. Op het koude metalen bed lag een jonge, zeer knappe man — het leek alsof hij gewoon sliep.
Maar wat de aandacht van de verpleegster het meest trok, was iets anders — de gouden trouwring aan de vinger van de overledene.
Ze herkende het merk onmiddellijk. Zulke ringen waren ongelooflijk duur — zelfs de goedkoopste kostte haar vijf jaar salaris.
De verpleegster wist dat er geen camera’s in dit deel van het mortuarium waren, en dat niemand behalve zij het lichaam van de man tot nu toe had gezien.
“Niemand zal merken als de ring verdwijnt…” dacht ze, terwijl haar hart sneller begon te kloppen. En als iemand het vraagt, zou ze zeggen dat de ring misschien gestolen was toen de man bewusteloos raakte op straat.
Ze draaide zich naar de deur — leeg. Stilte, alleen het zachte gezoem van de lampen boven haar hoofd. Met trillende handen boog ze zich over de man en raakte voorzichtig zijn hand aan om de ring af te doen. Maar op dat moment gebeurde er iets onverwachts, waar de verpleegster van schrok 😱😨
Op hetzelfde moment bewogen de vingers van de overledene. De verpleegster trok zich terug, haar ogen werden groot van angst. De man ademde plotseling diep in, opende zijn ogen en fluisterde, knipperend:
— Waar ben ik?..
De verpleegster stond op het punt te schreeuwen.
— U… u bent in het mortuarium… Uw… uw hart is gestopt…
Hij tilde zich op, keek om zich heen, niet begrijpend wat er gebeurde. Zijn gezicht was bleek, de lippen blauw, maar zijn blik was levendig.
Later bleek dat de ambulanceartsen klinische dood hadden aangezien voor biologische dood — zijn hart stond slechts even stil, maar niet voor altijd.
Toen de man naar een kamer werd gebracht, riep hij de verpleegster en keek haar recht in de ogen aan, rustig zeggend:
— Bedankt dat je de ring niet hebt afgehaald. Dit… is iets heel kostbaars voor mij.
De verpleegster werd bleek, sprakeloos. Ze knikte alleen zwijgend — en vanaf die dag durfde ze nooit meer alleen het mortuarium binnen te gaan.
