Mijn man en ik zijn al meer dan tien jaar samen. Al die tijd hebben we in mijn appartement gewoond, dat ik gekocht heb nadat ik een aantal jaren in het buitenland gewerkt heb. We hebben veel samen meegemaakt: vreugde, moeilijkheden, verhuizingen, eerste aankopen, reizen. In de loop van de tijd hebben we een relatie opgebouwd waarin iedereen zich gehoord en belangrijk voelt.
Vanaf het begin van ons leven waren we het erover eens dat we de huishoudelijke taken eerlijk zouden verdelen. Bij ons is er geen onderscheid tussen ‘vrouwelijk’ of ‘mannelijk’ werk: als het nodig is, sla ik een spijker in de grond en kookt hij borsjt. En het werkt: we zijn echt een team.
Maar niet iedereen begrijpt dit.
De moeder van mijn man is een traditionele vrouw. Ze leefde haar leven als een trouwe echtgenote en zorgzame moeder. Het huis, de keuken, de zorg voor haar man en kinderen: alles rustte op haar schouders. Haar schoonvader hielp haar niet in het huishouden, omdat hij vond dat dit geen mannentaak was. Mijn schoonmoeder vond dat het zo hoorde. En hoewel ik haar pad respecteer, hoop ik dat zij dat ook voor ons doet.
Helaas was dit niet altijd succesvol.
Vanaf het begin accepteerde ze niet dat haar zoon in het appartement van ‘iemand anders’ woonde, zijn eigen kleren waste of hielp met schoonmaken. In haar ogen was het alsof ik hem zijn mannelijkheid ‘afnam’. Soms zei ze het rechtstreeks, soms met toespelingen. Maar ik probeerde er geen aandacht aan te besteden. Uiteindelijk was alles tussen mij en mijn man gebaseerd op liefde en wederzijdse toestemming.
En toen kwam de verjaardag van mijn man. We nodigden goede vrienden uit: mijn moeder, zus en een paar vriendinnen. Feestelijke tafel, lichte muziek, warme sfeer. Mijn man was in een goede bui en ik ook. Maar ik maakte me zorgen, want ik wist dat mijn schoonmoeder zou komen. Ze had me niet van tevoren gewaarschuwd, maar uiteindelijk kwam ze toch met haar jongste zoon aan. En zoals altijd zonder glimlach, zonder hulp, maar met een uitdrukking op haar gezicht alsof ze alles onder controle had.
Toen het haar beurt was om haar zoon een wens te doen, stond ze op, pakte een grote doos en zei:
— Jongen, je vader en ik hebben lang nagedacht over wat we je zouden geven. Dit is een echt mannelijk cadeau! Het is tijd om een man te zijn, en geen bediende in je eigen huis. Je moet je eigen ruimte hebben, je eigen interesses. De wereld eindigt niet bij één vrouw!
Er viel een stilte in de kamer. Ik voelde me ongemakkelijk tegenover de gasten, maar ik hield me in. Mijn man pakte de doos uit. Er zat een dure visset in: een hengel, aas, handschoenen en een klapstoel. Iedereen wachtte op zijn reactie. Ik geef toe, ik ook.
Maar zijn echtgenoot verloor zijn kalmte niet. Hij glimlachte en zei kalm:
— Dank je wel, mam. Een zeer welkom en mooi geschenk. Ania en ik wilden al heel lang de natuur in. Deze set zal voor ons nuttig zijn. We gaan samen als we klaar zijn met alle huishoudelijke klusjes. We ruimen samen op, koken iets lekkers en gaan picknicken. Wij gaan rusten. Wij zijn tenslotte familie. En familie is wanneer we elkaar helpen en alles eerlijk delen. Dan is ze sterker.
Waarschijnlijk had haar schoonmoeder zo’n antwoord niet verwacht. Maar tot mijn verbazing bleef ze stil. Het was duidelijk dat ze het moeilijk vond om onze levensstijl te accepteren, maar deze keer protesteerde ze tenminste niet.
Na de ceremonie omhelsde mijn man mij en zei:
– Maak je geen zorgen. Ik ben bij je. Wij doen alles goed.
En op dat moment dacht ik: ja, we hebben écht een echt gezin. Waar liefde niet bestaat uit grote woorden, maar uit eenvoudige, alledaagse daden.
