“Ik huurde een kamer van een oudere dame genaamd mevrouw Wilkind. De advertentie beloofde privacy en een redelijke prijs – voor mij een ideale oplossing in een tijd waarin het leven te ingewikkeld leek. Terwijl ik druk bezig was met studeren en werken, woonde mijn broer Tommy bij onze tante. Zo probeerde ik rond te komen. Toen ik de advertentie zag, dacht ik dat dit mijn kans was. Een huis met antiek, gezellig behang, de geur van lavendel – alles leek perfect. Toen ik mevrouw Wilkind ontmoette, maakte ze op mij de indruk een zorgzame en vriendelijke vrouw te zijn. Haar haar was zorgvuldig gestyled en ze nodigde me hartelijk uit in haar huis, met een vriendelijke glimlach en vragen over alle details van mijn leven. Ik vertelde haar over mijn broer, die bij onze tante woont, en over onze ouders, die er niet meer zijn. Ze knikte en stelde vragen alsof ze aandachtig luisterde, maar er was iets in haar ogen waardoor ik me ongemakkelijk voelde.”
“Kort nadat ik erin was getrokken, leek de sfeer in het huis mij vreemd. Alles leek uit een sprookje te komen: gezellige kamers, bloemenbehang, vintage tapijten. Maar hoe langer ik daar zat, hoe meer ik me een gevangene voelde. Ik had het gevoel dat er voortdurend iemand naar mij keek. Ik vond het vreemd, maar ik probeerde het te negeren, in de hoop dat alles weer normaal zou worden. Toen ik op een ochtend wakker werd, liep ik naar de keuken. In de koelkast zag ik een lijst met ‘huisregels’. Eerst dacht ik dat het slechts formaliteiten waren, maar hoe meer ik las, hoe meer ik het gevoel kreeg dat er iets niet klopte. Het was verboden om sleutels te hebben; zelfs de deur van mijn eigen kamer moest open zijn. Alle toiletartikelen en etenswaren werden gecontroleerd door mevrouw Wilkind. De enige badkamer was alleen toegankelijk op aanvraag en de sleutel moest onmiddellijk worden ingeleverd. Elke zondag moest ik van 10.00 tot 16.00 uur het huis verlaten, want dan werd er ‘thee voor dames’ gehouden. Het was verboden om zonder toestemming te koken en mijn telefoongesprekken waren beperkt tot 30 minuten per dag. Wat mij het meest verbaasde, was dat mevrouw Wilkind op elk moment mijn kamer kon binnenkomen. Geen privacy.”
“Mijn hart kromp ineen. Ik probeerde mezelf wijs te maken dat het niet uitmaakte, maar ik kon het gevoel niet van me afschudden dat ik in dit huis niet veilig was. Toen ik terugkwam in de keuken, zag ik dat mevrouw Wilkind zoals altijd glimlachte, maar ik zag een koude blik in haar ogen. Toen ik vroeg waarom er zulke strenge regels waren, antwoordde ze dat het hielp om de orde te bewaren en dat ik er maar aan moest wennen. Met elke minuut die verstreek, werd haar glimlach steeds indringender en vreemder. De volgende ochtend besloot ik uit te zoeken wat er zou gebeuren als ik een van deze regels zou overtreden. Terwijl ik zachtjes de deur van mijn kamer dichtdeed, voelde ik de lucht in huis onmiddellijk gespannen worden. Ik hoorde de voetstappen van mevrouw Wilkind weerklinken in de stilte en haar blik volgde mij. Toen besefte ik dat ik hier niet langer kon blijven wonen. Ik wilde mijn spullen pakken, toen ik plotseling haar stem hoorde. Ze heeft me er zeker aan herinnerd dat alles volgens de regels moet gebeuren, anders zijn er consequenties.”
“Ik pakte snel al mijn spullen en liep naar de uitgang, maar haar blik hield me bij de deur tegen. Ze zei dat ik, als ik wegga, moet begrijpen dat er altijd “iets is om over te praten”. Het klonk als een dreigement en ik besefte dat het geen zin had om te protesteren. Ik liep naar buiten en had het gevoel dat er iets mis was met het huis. Mijn lichaam was gespannen en de angst werd steeds groter. Toen ik naar buiten ging, voelde ik opluchting, maar ik wist niet wat ik daarna moest doen. Ik kon niet naar huis terugkeren, omdat mijn verantwoordelijkheid voor mijn broer nog steeds belangrijk was. Mijn gedachten werden onderbroken door een gesprek met een onbekende jongeman genaamd Ethan, die naar me toe kwam terwijl ik op een bankje in het park zat. Hij bood me koffie en koekjes aan, en ook al was ik er slecht aan toe, ik kon het niet weigeren.”
“Ethan luisterde aandachtig en luisterde naar mij toen ik hem vertelde wat ik had meegemaakt. Hij zei dat hij iets soortgelijks al eerder had opgemerkt: wanneer iemand het gevoel heeft dat hij wegrent voor iets dat verborgen is. Ethan dacht dat er misschien veel meer achter het verhaal van mevrouw Wilkind zat dan op het eerste gezicht leek. Hij waarschuwde me dat als deze vrouw mij zo erg controleerde, ze misschien wel veel duisterdere bedoelingen had dan alleen maar ‘de orde handhaven’. Die dag bood Ethan aan om te helpen met de verhuizing en hoewel ik mijn twijfels had, stemde ik toe. Hij werd mijn vriend en steun en ik begon mijn leven weer op te bouwen. Mijn werk in het café, het nieuwe appartement – dit alles bleek veel gemakkelijker dan het leven en Onder voortdurend toezicht van mevrouw Wilkind. Maar soms, zelfs in een nieuw thuis, had ik het gevoel dat er iets mij volgde. En hoewel ik probeerde niet aan mijn voormalige thuis te denken, had ik ’s nachts soms het gevoel dat er vreemde ogen naar me keken.”
