Velen van ons die daklozen zien, denken er niet echt over na. We zien ze zo vaak dat we zelfs onverschillig kunnen worden voor hun moeilijkheden.
Soms hebben we misschien het gevoel dat we iets willen geven aan iemand in nood. Sommige mensen doen dit regelmatig, anderen slechts af en toe als ze daar zin in hebben.
Voor de vrouw in dit verhaal werd een eenvoudig gebaar van menselijkheid iets dat ze zich nooit had kunnen voorstellen. Ze was bij Dunkin’ Donuts en zag een dakloze man munten oppakken langs de kant van de weg. Hij ging de winkel binnen en begon zijn geld te tellen, dus begon ze met hem te praten.
Ook al had hij maar ongeveer een dollar aan munten, hij ergerde zich eraan dat ze hem in een gesprek probeerde te betrekken. Ze besloot dat het het beste was om koffie en een bagel voor hem te kopen en hem te vragen met haar te gaan zitten praten. Hij stemde toe.
Het duurde niet lang voordat er een uur verstreek en de twee de hele tijd aan het praten waren. Ze moest terug naar de les en hij wilde haar een briefje geven. Toen ze het briefje las, veranderde het haar leven.
Helaas gebeurt het veel te vaak, maar zelden bereikt het dit punt. Als we iemand minder gelukkig zien, kunnen we soms niet begrijpen waarom hij of zij niet gewoon een baan zoekt of probeert een beter leven voor zichzelf op te bouwen, maar we weten nooit echt wat er achter de schermen gebeurt.
Carrie Fisher, het meisje uit het verhaal, nam een pauze van haar lessen toen ze de man opmerkte en besloot iets voor hem te doen. Toen hij haar het briefje gaf, deelde ze het online omdat ze wist dat het zijn leven had veranderd. Het briefje veranderde ook haar leven.
Het briefje bedankte haar omdat ze een geweldig persoon was en maakte haar duidelijk dat hij die dag zelfmoord wilde plegen, maar haar vriendelijkheid had hem van gedachten doen veranderen. We bedanken haar voor wat ze heeft gedaan en we danken haar dat ze dit online heeft gedeeld, zodat we er allemaal van kunnen profiteren.
