Ik heb onlangs geleerd dat het overbrengen van een boodschap aan iemand soms drastische maatregelen vergt. In dit geval zou het geen goede les zijn om mijn kleinkinderen te straffen voor wat ze mijn vrouw hebben aangedaan. Om zichzelf te verlossen, gaf ik ze een delicate taak. Ik, Clarence, 74, heb altijd geweten dat mijn vrouw Jenny, 73, de aardigste en zachtaardigste ziel was. Dit gold vooral voor onze kleinkinderen. Elk jaar zorgt ze ervoor dat ze prachtige, ingewikkelde truien breit voor haar verjaardagen en Kerstmis. Het is een traditie waar ze heel haar hart in steekt. Vaak startte ze ruim vóór het evenement met nieuwe projecten. Dit is gedaan om ervoor te zorgen dat elk kind iets bijzonders krijgt, speciaal voor hen ontworpen. Voor hun verjaardagen maakte ze knuffels voor de kleintjes. Of een dekentje voor oudere kleinkinderen. Vorige week besloten we tijdens een recente reis onze plaatselijke kringloopwinkel te bezoeken. Voor ons tuinproject waren wij op zoek naar vintage potten. Wat een vredige excursie had moeten zijn, veranderde in een hartverscheurend moment dat ik nooit zal vergeten! Een moment dat ik graag uit ons collectieve geheugen zou willen wissen. Terwijl we door de gangen liepen, stopte mijn vrouw. Haar ogen richtten zich op iets waardoor ze bevroor. “Wat…wat is dit?” Zie ik dingen? ‘ vroeg ze, wijzend met een trillende vinger. Daar lagen, tussen talloze andere weggegooide spullen, de truien die ze voor onze kleinkinderen had gebreid! Ze waren allemaal te koop! Eén in het bijzonder – een blauw en grijs gestreepte – was zeker degene die Jenny afgelopen kerst voor onze oudste kleindochter heeft gemaakt. De uitdrukking op zijn gezicht was onmiskenbaar. Haar hart brak toen ze haar hand uitstak en zachtjes de stof aanraakte. Ze probeerde te glimlachen terwijl ze de tranen tegenhield en haar pijn verborg. ‘Het is oké,’ fluisterde ze, haar stem nauwelijks een fluistering, ‘ik begrijp dat kinderen zich misschien schamen als ze oma’s trui dragen. »Ik kon nauwelijks mijn kalmte bewaren toen ik haar zo gekwetst zag toen ik haar tegen zich aan trok voor een knuffel.
Nee, het klopte niet, en helaas voor ons gezin was ik niet zo vergevingsgezind als mijn vrouw. Wat ze deden was roekeloos, verwoestend en ronduit wreed! Terwijl ze erin slaagde haar kalmte te bewaren, kookte ik van verontwaardiging! Die avond, nadat ik er zeker van was dat ze sliep, ging ik terug naar de kringloopwinkel en kocht alle spullen die ze had gemaakt terug! Ik was vastbesloten om de dingen goed te doen. Zonder een woord tegen mijn vrouw te zeggen, besloot ik onze kleinkinderen een waardevolle levensles te leren! Eén die hen leert dankbaar te zijn voor wat ze in de toekomst zullen ontvangen. De volgende dag maakte ik voor elk kleinkind een pakketje klaar. In elk exemplaar heb ik garen, breinaalden en eenvoudige brei-instructies opgenomen. Ik voegde ook een foto toe van de trui die ze hadden weggegooid en een briefje, mijn woorden duidelijk en streng: ‘Ik weet wat je hebt gedaan. Nu kun je je cadeaus beter zelf breien! Mijn briefje vervolgde: ‘Oma en ik komen eten, en je kunt maar beter haar cadeautjes meenemen.’ Of ik vertel het aan je ouders en je ziet geen cadeautjes meer, noch voor Kerstmis, noch voor verjaardagen. De reacties waren zo gevarieerd als je zou verwachten! Een paar kleinkinderen belden en verontschuldigden zich schaapachtig. Ze gaven toe dat ze niet beseften hoeveel de geschenken betekenden. Anderen bleven stil, waarschijnlijk beschaamd of niet zeker wat ze moesten zeggen. Maar de boodschap had het land bereikt. De dag van het diner brak aan en de stemming was vol verwachting. Eén voor één arriveerden onze kleinkinderen. Iedereen trekt truien aan die ooit als onwaardig werden beschouwd. Ik moet eerlijk zijn, een deel van het werk dat ze deden was ongelooflijk slecht! Ik kon het niet laten om te lachen om de lange hand en die ene korte tekening! Terwijl andere te groot waren, is het duidelijk dat sommige truien tijdens het project zijn achtergelaten!
Geen van de regels deed recht aan het originele werk van MY Jenny. De lucht klaarde op toen er excuses werden gemaakt, met echt berouw in hun ogen. ‘Het spijt ons zo dat we uw cadeaus als vanzelfsprekend beschouwen, oma,’ zei onze oudste kleindochter terwijl haar ouders toekeken. “We beloven dat we nooit meer iets zullen weggeven dat je met liefde voor ons hebt gemaakt. »Ze hadden geprobeerd te breien. Hierdoor besefte ze hoeveel moeite en liefde er in elke steek zat. ‘Opa, het was moeilijker dan ik dacht’, gaf onze oudste kleinzoon toe. Terwijl hij sprak, bleef hij aan de mouwen trekken Ik heb onlangs geleerd dat het overbrengen van een boodschap aan iemand soms drastische maatregelen vergt. In dit geval zou het geen goede les zijn om mijn kleinkinderen te straffen voor wat ze mijn vrouw hebben aangedaan. Om zichzelf te verlossen, gaf ik ze een delicate taak. Ik, Clarence, 74, heb altijd geweten dat mijn vrouw Jenny, 73, de aardigste en zachtaardigste ziel was. Dit gold vooral voor onze kleinkinderen. Elk jaar zorgt ze ervoor dat ze prachtige, ingewikkelde truien breit voor haar verjaardagen en Kerstmis. Het is een traditie waar ze heel haar hart in steekt. Vaak startte ze ruim vóór het evenement met nieuwe projecten. Dit is gedaan om ervoor te zorgen dat elk kind iets bijzonders krijgt, speciaal voor hen ontworpen. Voor hun verjaardagen maakte ze knuffels voor de kleintjes. Of een dekentje voor oudere kleinkinderen. Vorige week besloten we tijdens een recente reis onze plaatselijke kringloopwinkel te bezoeken. Voor ons tuinproject waren wij op zoek naar vintage potten. Wat een vredige excursie had moeten zijn, veranderde in een hartverscheurend moment dat ik nooit zal vergeten! Een moment dat ik graag uit ons collectieve geheugen zou willen wissen. Terwijl we door de gangen liepen, stopte mijn vrouw. Haar ogen richtten zich op iets waardoor ze bevroor. “Wat…wat is dit?” Zie ik dingen? ‘ vroeg ze, wijzend met een trillende vinger. Daar lagen, tussen talloze andere weggegooide spullen, de truien die ze voor onze kleinkinderen had gebreid! Ze waren allemaal te koop! Eén in het bijzonder – een blauw en grijs gestreepte – was zeker degene die Jenny afgelopen kerst voor onze oudste kleindochter heeft gemaakt. De uitdrukking op zijn gezicht was onmiskenbaar. Haar hart brak toen ze haar hand uitstak en zachtjes de stof aanraakte. Ze probeerde te glimlachen terwijl ze de tranen tegenhield en haar pijn verborg. ‘Het is oké,’ fluisterde ze, haar stem nauwelijks een fluistering, ‘ik begrijp dat kinderen zich misschien schamen als ze oma’s trui dragen. »Ik kon nauwelijks mijn kalmte bewaren toen ik haar zo gekwetst zag toen ik haar tegen zich aan trok voor een knuffel. Nee, het klopte niet, en helaas voor ons gezin was ik niet zo vergevingsgezind als mijn vrouw. Wat ze deden was roekeloos, verwoestend en ronduit wreed! Terwijl ze erin slaagde haar kalmte te bewaren, kookte ik van verontwaardiging! Die avond, nadat ik er zeker van was dat ze sliep, ging ik terug naar de kringloopwinkel en kocht alle spullen die ze had gemaakt terug! Ik was vastbesloten om de dingen goed te doen. Zonder een woord tegen mijn vrouw te zeggen, besloot ik onze kleinkinderen een waardevolle levensles te leren! Eén die hen leert dankbaar te zijn voor wat ze in de toekomst zullen ontvangen. De volgende dag maakte ik voor elk kleinkind een pakketje klaar. In elk exemplaar heb ik garen, breinaalden en eenvoudige brei-instructies opgenomen. Ik voegde ook een foto toe van de trui die ze hadden weggegooid en een briefje, mijn woorden duidelijk en streng: ‘Ik weet wat je hebt gedaan. Nu kun je je cadeaus beter zelf breien! Mijn briefje vervolgde: ‘Oma en ik komen eten, en je kunt maar beter haar cadeautjes meenemen.’ Of ik vertel het aan je ouders en je ziet geen cadeautjes meer, noch voor Kerstmis, noch voor verjaardagen. De reacties waren zo gevarieerd als je zou verwachten! Een paar kleinkinderen belden en verontschuldigden zich schaapachtig. Ze gaven toe dat ze niet beseften hoeveel de geschenken betekenden. Anderen bleven stil, waarschijnlijk beschaamd of niet zeker wat ze moesten zeggen. Maar de boodschap had het land bereikt. De dag van het diner brak aan en de stemming was vol verwachting. Eén voor één arriveerden onze kleinkinderen. Iedereen trekt truien aan die ooit als onwaardig werden beschouwd. Ik moet eerlijk zijn, een deel van het werk dat ze deden was ongelooflijk slecht! Ik kon het niet laten om te lachen om de lange hand en die ene korte tekening! Terwijl andere te groot waren, is het duidelijk dat sommige truien tijdens het project zijn achtergelaten!
Geen van de regels deed recht aan het originele werk van MY Jenny. De lucht klaarde op toen er excuses werden gemaakt, met echt berouw in hun ogen. ‘Het spijt ons zo dat we uw cadeaus als vanzelfsprekend beschouwen, oma,’ zei onze oudste kleindochter terwijl haar ouders toekeken. “We beloven dat we nooit meer iets zullen weggeven dat je met liefde voor ons hebt gemaakt. »Ze hadden geprobeerd te breien.
Hierdoor besefte ze hoeveel moeite en liefde er in elke steek zat. ‘Opa, het was moeilijker dan ik dacht’, gaf onze oudste kleinzoon toe. Terwijl hij sprak, bleef hij aan de mouwen trekken antes of overleden, of met echte gebeurtenissen is puur toeval en niet opzettelijk van de kant van de auteur. De auteur en uitgever doen geen uitspraken over de juistheid van gebeurtenissen of de weergave van karakters en zijn niet verantwoordelijk voor verkeerde interpretaties. Dit verhaal wordt aangeboden “zoals het is” en alle geuite meningen zijn die van de personages en weerspiegelen niet die van de auteur of uitgever.
