Hoe ver zou je gaan om wraak te nemen op een buurman uit de hel? Ik heb het op de harde manier geleerd, en ik kan je vertellen dat de buurt er nog steeds over praat. Toen mijn nachtmerrie-buurman mijn tuin in een puinhoop veranderde, had hij geen idee wat hem te wachten stond.
Heeft u ooit een buurman gehad die ervoor zorgde dat u uw haar wilde uittrekken? Laat me je over de mijne vertellen. Mijn naam is Jimmy en ik heb een verhaal waardoor jouw laatste buurtvete op een theekransje zal lijken. Het begon allemaal met een hek. Ja, een eenvoudige bakstenen muur. Maar in mijn buurt had dat hek net zo goed de Chinese Muur kunnen zijn.
Ik draaide me om en zag hem met zijn armen over elkaar op zijn verzorgde gazon leunen. ‘Het heet privacy, Dan. Je zou het eens moeten proberen. »Op dat moment hoorden we luid geblaf. Dan’s honden kwamen naar buiten rennen, recht op de werkers af.
Maar Dan wilde niet bewegen. Ik pakte mijn telefoon en draaide een nummer. ‘De dierencontrole staat op snelkeuze, Dan. Je hebt een keuze,’ zei ik met mijn vinger op de knop.
Ik sloeg het raam dicht en mijn gedachten gingen tekeer. ‘Oké, Dan,’ mompelde ik. “Wil je slimmer spelen? Laten we het spelen. »Ik bracht de volgende uren door met ijsberen, in een poging om te kalmeren en helder na te denken. Maar elke keer als ik naar mijn verwoeste tuin keek, kookte mijn bloed weer.
Eindelijk pakte ik mijn telefoon. “Tyler?” Het is Jimmy. Weet je nog welke gunst je mij schuldig bent? Ik bel hem. »
Zijn honden deden auditie voor een hondenopera in hun kennel, maar ik had het te druk met het bewonderen van ons werk om ze een staande ovatie te geven. Wraak is tenslotte een gerecht dat het beste geserveerd wordt met compost.
Toen Tyler op het punt stond te vertrekken, keek hij me bezorgd aan. ‘Weet je het zeker, Jimmy? Ik heb de indruk dat er een grens is die niet overschreden mag worden. Hij gaf geen antwoord, maar de blik die hij mij toewierp zei genoeg. Het was nog niet voorbij. Echt niet.
Terwijl ik daar zat en naar mijn vredige tuin keek, vroeg ik me af of het allemaal de moeite waard was. Het hek staat, een stille herinnering aan onze ruzie.
Dan’s honden blaffen nog steeds, maar ze zijn nu gedempt. Er is een gespannen vrede neergedaald in ons kleine hoekje van de buurt.
Elke keer als ik Dan zie die zijn rozen water geeft, kijken we snel weg. Er bestaat geen vriendschap, en die zal er waarschijnlijk ook nooit komen. Maar er is respect, geboren uit wederzijds verzekerde vernietiging.
Sinds die dag durft hij mij nooit meer lastig te vallen.
