Toen de bouwvakkers van mijn buurman zonder toestemming mijn oprit gingen gebruiken, dacht ik dat ik daar als een verstandige volwassene mee om kon gaan.
Maar na weken van frustratie en gebrek aan respect besefte ik dat het tijd was om Dave een les te leren die hij nooit zou vergeten – een les die onze relatie voor altijd zou veranderen.
Ik werd om 5 uur wakker en mijn hoofd bonkte al. Nog een dag vol jongleren met de kinderen, het werk en Dave’s verdomde bouwploeg.
Ik strompelde mezelf uit bed en probeerde Emma niet wakker te maken. Dit meisje had haar slaap nodig, vooral met al het lawaai van de laatste tijd.
Ik zette het koffiezetapparaat in de keuken aan. Het gorgelen klonk als muziek in mijn oren. Ik leunde tegen het aanrecht en sloot even mijn ogen.
‘Mam?’ Tylers stem deed me schrikken. “Waarom ben je zo vroeg op?”
Ik zuchtte. ‘Ik probeer Dave’s bemanning te slim af te zijn, lieverd. Ga terug naar bed.”
Hij wreef in zijn ogen en schudde zijn hoofd. ‘Nee, ik ben nu wakker. Wil je hulp bij het ontbijt?”
Ik glimlachte, dankbaar voor het gezelschap. We werkten in comfortabele stilte, terwijl de geur van pannenkoeken de lucht vulde. Terwijl ik de laatste pannenkoek omdraaide, hoorde ik buiten het gebrul van een motor.
‘Dat kan niet waar zijn,’ mompelde ik en rende naar het raam. En ja hoor, er reed zojuist een enorme vrachtwagen mijn oprit op.
Tyler gluurde over mijn schouder. “Opnieuw? Mam, je moet iets doen.’
Ik knikte en de woede borrelde in mij op. ‘O, dat zal ik doen. Let op de pannenkoeken, oké?’
Ik stormde naar buiten zonder te willen veranderen. Dave richtte de vrachtwagen naar binnen en zwaaide met zijn armen als een gekke verkeersagent.
“Dave!” riep ik. Hij draaide zich om en zijn gezicht betrok toen hij mij zag. “Wat denk je dat je hier in vredesnaam doet?”
Hij had het lef om verward te kijken. “Goedemorgen, Sara. We zijn nog maar net aan de dag begonnen.”
‘Op mijn terrein?’ Ik gebaarde wild naar de vrachtwagen. ‘Dit is mijn oprit, Dave. Hoe moet ik naar mijn werk gaan?”
Hij haalde zijn schouders op. “Het duurt maar een paar uur. Kun je niet op straat parkeren?”
Ik voelde een oogtrilling. ‘Nee, Dave, dat kan ik niet. Dit is mijn eigendom. Je kunt het niet zomaar gebruiken wanneer je maar wilt.”
‘Kom op, Sara. Doe niet zo moeilijk. Het is maar voor een korte tijd.”
‘Moeilijk?’ Ik stapte dichterbij, mijn stem klonk zacht. ‘Ik zal je laten zien wat moeilijk is als je die vrachtwagen nu niet verplaatst.’
Dave stak zijn handen omhoog. ‘Oké, oké. Geen reden om boos te worden. Mike, kom terug!”
De vrachtwagen reed langzaam achteruit en ik keek totdat hij volledig van mijn terrein verwijderd was. Dave draaide zich naar mij toe, met een geforceerde glimlach op zijn gezicht.
“Ben je nu gelukkig?”
Ik staarde naar hem. “Dit mag niet nog een keer gebeuren! Ik meen het.”
Toen ik me omdraaide om het huis weer binnen te gaan, hoorde ik hem mompelen: ‘Toneelschrijver.’
De rest van de ochtend was ik boos. Tegen de tijd dat ik de kinderen bij school afzette en naar mijn werk ging, was ik uitgeput. Mijn baas, Linda, merkte het zodra ik binnenkwam.
“Moeilijke ochtend?” vroeg ze met opgetrokken wenkbrauw.
Ik zakte in mijn stoel. ‘Je hebt geen idee. De bouwploeg van mijn buurman blokkeert steeds mijn oprit.”
Linda fronste. “Dat klopt niet. Heb je er met hem over gesproken?”
‘Elke dag,’ zuchtte ik. “Het lijkt hem gewoon niets te kunnen schelen.”
Ze klopte mij op de schouder. “Nou, laat je daar niet door lastig vallen op je werk. Volgende week hebben we de grote presentatie.”
Ik knikte en probeerde me op het scherm te concentreren. Maar het enige waar ik aan kon denken was wat mij thuis te wachten stond.
Toen ik die avond thuiskwam, stonden er twee enorme vrachtwagens op mijn oprit. Ik zat in mijn auto en hield het stuur zo stevig vast dat mijn knokkels wit werden.
“Mama?” Emma’s stem kwam van de achterbank. “Gaat het?”
Ik haalde diep adem en forceerde een glimlach. ‘Het gaat goed met mij, lieverd. Gewoon… gefrustreerd.”
We gingen het huis binnen en wurmden ons langs de vrachtwagens. Ik was net het eten aan het klaarmaken toen er op de deur werd geklopt. Het was Dave, die er zelfvoldaan uitzag.
‘Sarah, de bemanning moet de vrachtwagens hier vannacht achterlaten. Dat is toch geen probleem?”
Ik staarde hem een ogenblik sprakeloos aan. Dan knapt er iets in mij.
“Geen probleem? Ben je serieus, Dave? Je blokkeert al weken mijn oprit en wil hem nu een nacht laten staan?
Hij keek verbaasd. “Het is maar één nacht. Doe niet zo…’
‘Als je nog een keer ‘moeilijk’ zegt, zweer ik bij God, Dave.’
Hij hief zijn handen. ‘Oké, oké. Kalmeren. Het is niet zo erg.”
Ik lachte, een hard geluid. ‘Niet sluiten
mm voor jou misschien. Maar ik heb drie kinderen en een baan die ik moet bereiken. Dit moet nu stoppen.”
Dave’s gezicht werd hard. ‘Kijk, Sarah, ik probeer vriendelijk te zijn. Maar als je zo wordt…”
“Buurtwerk?” onderbrak ik hem. “Het zou van fatsoen zijn om eerst te vragen voordat je andermans eigendommen gebruikt. Het zou van nabuurschap getuigen om grenzen te respecteren. Dit hier? Dat is gewoon egoïstisch.”
Hij opende zijn mond om ruzie te maken, maar ik sloeg de deur voor zijn gezicht dicht. Ik leunde er tegenaan en ademde zwaar.
De volgende ochtend werd ik zelfs eerder wakker dan normaal. Met de hulp van Jason plaatste ik mijn auto in de perfecte positie om de toegang tot de oprit volledig te blokkeren.
‘Weet je het zeker, mama?’ vroeg Jason bezorgd.
Ik knikte en voelde me een beetje schuldig, maar vooral vastbesloten om iets duidelijk te maken. ‘Soms moet je vuur met vuur bestrijden, lieverd.’
Terwijl ik in de Uber zat, zoemde mijn telefoon. Het was Dave.
‘Sarah, wat is er verdomme? Verplaats uw auto!”
Ik negeerde het en er speelde een klein glimlachje om mijn lippen. Laat hem zien hoe het voelt.
De telefoontjes en berichten kwamen de hele dag door. Ze waren allemaal hectischer dan de vorige. Tegen lunchtijd voelde ik me bijna beroerd. Bijna.
Toen ik die avond thuiskwam, wachtte Dave op mij, zijn gezicht rood van woede.
‘Wat was dat voor stunt?’ flapte hij eruit zodra ik uit de Uber stapte.
Ik trok een wenkbrauw op. “Stunten? Ik heb net op mijn eigen oprit geparkeerd, Dave. Is dat niet het doel van opritten?”
Hij stotterde. ‘Maar… maar je wist dat we toegang nodig hadden! Je hebt me een hele dag werk gekost!”
‘Grappig,’ zei ik met koude stem. ‘Dat is precies wat je al weken met mij doet.’
Dave’s woede zakte enigszins weg. ‘Kom op, Sara. Het is niet hetzelfde.”
“Is het niet?”, daagde ik uit. “Je gebruikt mijn eigendommen zonder te vragen, blokkeert mijn toegang en verwacht van mij dat ik er gewoon mee omga. Hoe is dit anders?”
Hij opende zijn mond en sloot hem vervolgens weer. Voor het eerst leek Dave sprakeloos.
Ik verzachtte mijn toon een beetje. ‘Kijk, Dave. Ik begrijp dat u renovatiewerkzaamheden uitvoert. Dat is oké. Maar u kunt er niet zomaar vanuit gaan dat u mijn eigendom kunt gebruiken zoals u dat wilt. Dit is respectloos en onattent.”
Dave zette zijn helm af en zuchtte. ‘Ik… ik denk dat ik het niet zo heb gezien.’
‘Duidelijk,’ zei ik. ‘Kunnen we dus afspreken dat u vanaf nu uw voertuigen uit mijn terrein zult houden, tenzij u er eerst om vraagt?’
Hij knikte met tegenzin. ‘Ja, oké, ik had attenter moeten zijn.’
Toen ik de volgende avond thuiskwam, wachtte Dave niet op mij. Het was een man die ik niet herkende, die een overall droeg en een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht had.
‘Mevrouw J…’ vroeg hij toen ik dichterbij kwam. “Ik ben Mike, de bouwmanager van Dave’s project. Ik wil mij persoonlijk verontschuldigen voor het ongemak dat we u hebben bezorgd.”
Ik was verrast. “Oh. Eh, bedankt, Mike. Maar moet Dave zich niet verontschuldigen?’
Mike grijnsde. ‘Ja, nou… Dave is niet altijd de beste in het toegeven van fouten. Maar ik wil dat je weet dat het niet meer zal gebeuren. Sterker nog, als je het ons toestaat, willen we het graag goed met je maken.’
Ik trok een wenkbrauw op. “Hoe komt dat?”
‘We hebben gemerkt dat uw oprit reparaties nodig had,’ zei Mike. ‘Als u het goed vindt, zouden we het voor u opnieuw boven water halen. Natuurlijk is het gratis.”
Ik was een moment sprakeloos. Toen knikte ik langzaam. ‘Dat… dat zou geweldig zijn, Mike. Bedankt.”
Hij glimlachte en de opluchting was op zijn gezicht geschreven. “Geweldig. We beginnen morgen als het u uitkomt. En ik beloof dat we al onze voertuigen op straat zullen parkeren.’
De daaropvolgende weken verliepen verrassend rustig. Zoals beloofd bleven Mike en zijn team van mijn terrein af en mijn oprit zag er beter uit dan ooit.
En voor het eerst in maanden had ik het gevoel dat we echt op weg waren om goede buren in onze straat te worden. Het was een lange, frustrerende weg geweest, maar misschien, heel misschien, zou het uiteindelijk de moeite waard zijn.
Wat zou jij gedaan hebben? Als je dit verhaal leuk vond, hier is er nog een over een man die zijn appartement verhuurde aan een aardig ouder echtpaar, maar toen ze verhuisden, was hij geschokt door wat ze met het appartement hadden gedaan.
Dit werk is geïnspireerd door echte gebeurtenissen en mensen, maar is om creatieve redenen gefictionaliseerd. Namen, karakters en details zijn gewijzigd om de privacy te beschermen en het verhaal te verbeteren.
Eventuele overeenkomsten met bestaande personen, levend of dood, of feitelijke gebeurtenissen zijn louter toevallig en niet bedoeld. De auteur en de uitgever aanvaarden geen verantwoordelijkheid voor de juistheid van de gebeurtenissen of de weergave van de personages en zijn niet aansprakelijk voor eventuele verkeerde interpretaties.
Dit verhaal wordt aangeboden “zoals het is” en alle geuite meningen zijn die van de personages en weerspiegelen niet de mening van de auteur of uitgever.
