Evelyn heeft altijd hard gewerkt om haar dochter Olivia het best mogelijke leven te geven. Als alleenstaande moeder waren er altijd uitdagingen, maar de vreugde die Olivia bracht, maakte elke strijd de moeite waard. Toen Olivia werd toegelaten tot een prestigieus danskamp, waren moeder en dochter dolgelukkig. Maar toen Olivia thuiskwam, veranderde alles op een manier die Evelyn zich nooit had kunnen voorstellen. Evelyns rol als moeder betekende alles voor haar Hoe zwaar de dagen ook waren, Olivia’s stralende glimlach en lieve “Mama, ik hou van je” konden haar slechtste momenten opvrolijken. Op tienjarige leeftijd bloeide Olivia’s liefde voor dans op en toen ze een beurs kreeg voor een opleidingskamp, was Evelyn ongelofelijk trots. “Schat,” zei Evelyn op een middag terwijl we een ijsje aten, “het danskamp wordt geweldig!” Maar we zien elkaar pas over drie maanden. Bent u het daarmee eens?
Olivia’s ogen begonnen te fonkelen terwijl ze glimlachte en knikte. De opwinding was duidelijk op haar gezicht te zien. “Ik zal dansen, mam,” zei hij eenvoudig. De scheiding was moeilijk voor Evelyn, maar ze troostte zichzelf met de gedachte dat Olivia veilig en gelukkig was en haar passie kon nastreven. Ze werd gerustgesteld door de wekelijkse updates van de kampbegeleider, maar naarmate de weken verstreken, begon Evelyn haar dochter steeds meer te missen. De dag is eindelijk aangebroken Na drie maanden keerde Olivia terug naar huis
Er waren geen warme knuffels, geen enthousiaste verhalen over het kamp – alleen een rustig “Het was oké” toen hij haar vroeg hoe het kamp was. Misschien is ze gewoon moe, dacht Evelyn terwijl ze haar zorgen opzij probeerde te zetten. Maar de dagen verstreken en Olivia bleef op afstand. Ze stopte met spelen met haar favoriete poppenhuis, sprak nauwelijks nog en knuffelde haar moeder niet meer. Op Evelyns verjaardag, een dag die Olivia normaal gesproken vierde met zelfgemaakte kaarten en liedjes, was er helemaal niets. Op een avond bereikte Evelyns woede een hoogtepunt toen ze zag dat Olivia met haar linkerhand schreef. Olivia was vanaf haar geboorte rechtshandig. “Wie ben jij?” fluisterde Evelyn geschokt. Ze snelde naar binnen, streelde zachtjes Olivia’s haar en zocht naar het spoor achter haar oor – een spoor dat verdwenen was.
Het was niet Olivia. Angst en verwarring overweldigden Evelyn. “Wie ben je?” vroeg ze met trillende stem. De ogen van het meisje vulden zich met tranen toen ze bekende: “Ik ben Mia. Olivia en ik wisselden van plaats op het kamp omdat we op elkaar leken.” Evelyns hart klopte sneller. “Waar is Olivia?” vroeg hij wanhopig. Mia aarzelde voordat ze antwoordde. “Olivia is bij mijn vader.” Het leek ons leuk om even van plaats te wisselen. Hij zei: “Je bent de beste moeder, maar ik mis thuis.” Dat besef kwam als een klap bij Evelyn aan. Ze leefde dagenlang met een vreemd kind “Breng me naar je vader,” zei Evelyn dringend.
