Toen mijn broer Pol oma Eleonora uit huis zette omdat ze financieel niet kon bijdragen, nam ik haar in huis. Ik heb deze beslissing niet genomen uit plichtsbesef, maar omdat ik van haar hield en vond dat ik haar moest helpen in deze moeilijke tijd. Eleonora was voor mij niet alleen een familielid, maar ook een bron van warmte en liefde toen Pola en ik kinderen waren. Zij had ons opgevoed en nu was ik bereid hetzelfde voor haar te doen, ook al kostte het mij veel moeite.
Familievakantiepakketten
Er gingen een paar maanden voorbij en oma begon haar leven weer op te bouwen. Ze raakte geïnteresseerd in schilderen en hoewel haar werken in het begin vrij eenvoudig waren, begon ze gaandeweg succes te boeken. Haar schilderijen werden steeds beter en al snel trok haar stijl de aandacht en begon ze opdrachten te ontvangen. Toen Pol het ontdekte, had hij medelijden met hem, maar ik wist niet zeker of zijn berouw genoeg zou zijn om de beschadigde relaties te herstellen.
Op een dag kwam Pol naar mij toe, sloeg met zijn kopje op tafel en zei:
“Rachel, ik kan dit niet meer verdragen. “Ze is te duur.”
Ik probeerde kalm te blijven en antwoordde:
“Pol, dit is onze oma. Zij heeft ons opgevoed. Herinner je je dat nog?”
Pol wuifde alleen maar geïrriteerd met zijn hand.
“Dat was toen. Alles is nu anders. Ze neemt niets mee het huis in. “Gewoon zitten schilderen, tijdverspilling,” antwoordde hij, zoals altijd met zijn armen over elkaar.
Ik probeerde haar uit te leggen dat haar schilderijen betekenis voor haar hadden en dat ze, als we onszelf de ruimte gaven om ze op te merken, ook voor ons belangrijk konden worden. Maar Pol was onvermurwbaar.
“Dit is allemaal sentimentele onzin. Ik denk aan de toekomst, niet aan wat die wel of niet kan doen. “We kunnen ons zo’n last niet veroorloven”, zei hij.
Toen ik die woorden hoorde, zakte mijn hart in mijn schoenen. Ik wist dat oma voor hem slechts een last was, en geen belangrijk onderdeel van de familie. Ik geloofde daarentegen dat wat ze al voor ons had gedaan, belangrijker voor haar was dan wat ze ons nu kon geven.
Het zijn een paar zware weken geweest. Pol werd steeds kouder en oma werd steeds stiller. Ze probeerde haar pijn te verbergen, maar het viel me op hoe vaak ze alleen zat, met een kwast in haar hand, alsof dat de enige manier was om zich nodig te voelen. Ondertussen keken mijn kinderen reikhalzend uit naar de dag dat ze weer konden schilderen.
Op een dag belde Pol opnieuw. “Rachel, ze moet weg. “Ik kan het niet meer uithouden”, zei hij.
Ik voelde mijn hart hard samentrekken. Ik wist dat hij haar zou vragen om te vertrekken en het deed me pijn dat hij dat zou doen.
“Waar zal ze heen gaan?” Ik vroeg, terwijl ik probeerde kalm te blijven. Pol antwoordde zonder na te denken: ‘Laat hem bij jou blijven. “Je geeft waarschijnlijk om haar.” Ik stemde toe, maar het gesprek liet een bittere nasmaak achter. Ik kon niet begrijpen hoe Pol, de man die met ons was opgegroeid en die wist welke rol mijn grootmoeder in ons leven speelde, zo meedogenloos kon zijn. Waren zijn financiële problemen werkelijk belangrijker dan alles wat belangrijk voor hem was?
Ik heb de logeerkamer voor oma klaargemaakt. Ik wist dat ze een hoekje nodig had waar ze kon schilderen en zich thuis kon voelen. Ze was blij dat ze bij mij introk, maar haar ogen verraadden de pijn die ze probeerde te verbergen.
“Dankjewel, Rachel. “Je was altijd zo aardig,” zei ze zwakjes terwijl ik haar hielp haar spullen uit te pakken.
“Je hoeft mij niet te bedanken. “Dit is jouw thuis, oma,” antwoordde ik en ik omhelsde haar stevig.
Dag na dag ging oma weer verder met haar kunst. Ze voelde de steun van mijn kinderen, die haar met plezier volgden. Zij maakte nieuwe schilderijen en ik hielp haar deze op internet te exposeren. Het was een echt keerpunt in haar leven. Na een paar weken trok haar stijl de aandacht en werd haar gevraagd een tentoonstelling te organiseren. Toen ze het mij vertelde, was ik blij voor haar.
“Rachel, je zult het niet geloven! Ze willen mij een tentoonstelling geven!” zei ze, haar handen trillend van opwinding.
Ik omhelsde haar.
“Dat is geweldig, oma! Je verdient het!”
De tentoonstelling was een groot succes. Bijna alle schilderijen werden verkocht en mijn grootmoeder kreeg meerdere bestellingen, waardoor ze financieel onafhankelijk werd. Het was voor haar een ware triomf. Toen Pol erachter kwam, kwam hij naar mij toe om zijn excuses aan te bieden. Hij gaf zijn fout toe, maar Eleonora, die voor hem stond, vergaf hem niet.
“Je hebt je ware aard laten zien toen je mij eruit gooide, Pol,” zei ze met een vaste stem. “Je gaf niets om mij totdat je mijn succes zag.”
Pol stond met zijn hoofd gebogen. Hij wist niet wat hij moest zeggen.
“Je wilt alles oplossen omdat je nu het resultaat ziet, en niet toen ik me slecht voelde. Wij hebben geen respect meer voor je, Pol, en dat kunnen we niet oplossen met excuses of geld. “In een gezin is het niet belangrijk wat je kunt krijgen, maar wat je bereid bent te geven”, zei ze.
Pol bleef stil, want hij besefte hoeveel hij had verloren. Uiteindelijk zei hij:
“Ik begrijp het, oma. “Ik had het mis.”
Hij vertrok en ik wist dat hij nog een lange weg te gaan had voordat hij de ware waarden zou begrijpen. Maar voor ons, Eleanor en ik, was alles anders. We vonden onze weg en ik was er trots op dat ik mijn grootmoeder kon steunen
jou in haar moeilijke moment.
Haar kunst werd met de dag populairder. Ze bleef mensen inspireren met haar voorbeeld van kracht en doorzettingsvermogen. Haar schilderijen werden verkocht en haar levensverhaal inspireerde velen. Het was een herinnering dat het nooit te laat is om opnieuw te beginnen, en dat het de moeite waard is om de mensen om ons heen te waarderen om wie ze zijn, niet om wat ze ons kunnen geven.
