Na 47 jaar huwelijk vertelde mijn man mij onverwachts dat hij wilde scheiden. Hij zei dat hij in de jaren die hem nog restten, vrijheid nodig had. Zijn woorden raakten mij als een golf en lieten mij sprakeloos achter. Toen ik hem uiteindelijk vroeg of hij het serieus meende, antwoordde hij met een onverschillige glimlach en zei: “Kom op, Nicky!” Je kunt niet zeggen dat je verrast bent. Zijn toon was bijna ontspannen, alsof hij het over het weer had in plaats van over het einde van een leven samen. “We weten allebei dat er niets meer tussen ons is”, vervolgde hij. “De vonk is weg, Nicky.
Ik wil mijn laatste jaren niet in dit comfortabele, alledaagse leven doorbrengen. Ik wil leven, me echt vrij voelen en misschien zelfs iemand anders vinden… iemand die me er weer aan herinnert hoe het is om te leven. Ik kon niet geloven wat er uit zijn mond kwam Hij was de man met wie ik mijn leven deelde, kinderen opvoedde en alle beproevingen van het leven doorstond.
We hadden een huis gebouwd en herinneringen gecreëerd die bijna een halve eeuw zouden meegaan. En daar was hij dan, klaar om alles achter te laten en op zoek te gaan naar iets anders. Iets wat hij miste in het leven dat we samen hadden opgebouwd. Ik stond daar, vervuld van wantrouwen, verdriet en woede; een storm van emoties waar ik niet op voorbereid was. Hoe kon hij dit allemaal voor zichzelf houden en het nu zo koud laten?
Zijn woorden bleven in de lucht hangen, een pijnlijke herinnering dat het leven waarvan ik dacht dat we het zouden voortzetten, nu slechts een herinnering was die hij klaar was om achter zich te laten. En hoewel hij zijn ‘vrijheid’ zag als een kans om opnieuw te beginnen, kon ik niet anders dan denken dat de vrijheid die hij zocht, hem meer zou kunnen kosten dan wij ons ooit zouden kunnen voorstellen.
