Mijn man en ik zijn al 35 jaar samen. Ik ben nu 55, hij is 57. In die tijd hebben we drie kinderen grootgebracht: een geweldige zoon en twee prachtige dochters. Van de buitenkant leek ons huwelijk een voorbeeld van een perfect gezin. Iedereen vond dat alles prima was. Maar in werkelijkheid was de situatie totaal anders en ik heb dat lange tijd niet willen zien.
Mijn man werkte bijna nooit. Soms werkte hij als monteur voor een vriend van hem, maar dat gebeurde zelden. De rest van de tijd bracht hij door voor de televisie, klagend over het leven. Hij had met iedereen ruzie, was jaloers op zijn buren die een nieuwe auto hadden en bekritiseerde mij en het huis voortdurend omdat het er zo rommelig was. Deze voortdurende opmerkingen werden voor mij ondraaglijk, maar na verloop van tijd raakte ik eraan gewend en nam ik ze niet meer serieus. Ik had niet door dat deze situatie mij van binnenuit kapotmaakte.
Toen mijn man vertrok voor een andere vrouw, was dat een schok voor mij. Ze was veel jonger dan ik, niet ouder dan 40. Dit deed mij het meeste pijn, omdat ik niet kon begrijpen hoe dit had kunnen gebeuren. Maar onverwachts nam ik een beslissing die een keerpunt in mijn leven werd.
Ondanks al het lijden besefte ik al snel dat het vertrek van mijn man een echte bevrijding voor mij was. Ja, de pijn was enorm, maar met elke dag die voorbijging, begon ik te beseffen dat ik nu een kans had op een nieuw leven. Ik werd niet alleen met rust gelaten, ik was vrij. Vrij van voortdurende kritiek, van klachten, van alles wat mij naar beneden haalde. Ik besefte dat ik het prima vind om alleen te zijn en eerlijk gezegd wil ik niet eens op zoek naar nieuwe relaties. Omdat ik nu weet dat het allerbelangrijkste is om goed voor jezelf te zorgen.
Ik heb mijn hele leven gewijd aan mijn man, kinderen, huis en iedereen om mij heen. Ik vergat mezelf. Ik geloofde dat mijn plichten als echtgenote en moeder belangrijker waren dan mijn eigen verlangens en behoeften. Maar nu begrijp ik dat evenwicht belangrijk is in relaties. Je moet niet alleen voor je partner zorgen, maar ook voor jezelf.
Door de jaren heen raakte mijn man eraan gewend dat ik altijd bij hem was en voor hem zorgde. Hij vond het vanzelfsprekend en als ik steun nodig had, verloor hij zijn aandacht voor mijn gevoelens. Zijn kritiek bleef echter onveranderd. Hij zag niet dat ik ook een mens was, met mijn eigen emoties en behoeftes.
Na de scheiding werden mijn dochters mijn steun en toeverlaat. Ze waren er voor mij, steunden mij en herinnerden mij eraan dat het leven niet eindigt, dat het doorgaat, ondanks de moeilijkheden. Nu heb ik meer tijd voor mezelf, kan ik doen wat ik wil en genieten van het leven. Ik besefte dat geluk niet afhankelijk is van het hebben van iemand om me heen, en nu ben ik gelukkig op mezelf.
Ik nam het besluit dat ik mijn man nooit zou vergeven en hem nooit meer in mijn leven zou toelaten. Ik verdien het om gelukkig te zijn en ik zal mezelf niet langer opofferen voor anderen.
