Mijn man en ik zijn eenvoudige mensen, we hebben ons hele leven op het platteland gewoond. Onze zoon verhuisde daarentegen naar de stad, waar hij een meisje ontmoette en trouwde. Onlangs werd mijn schoondochter 30. Mijn zoon vertelde ons vooraf dat het feest in een duur restaurant zou plaatsvinden en vertelde ons discreet dat alle gasten geld zouden weggeven. Mijn man en ik moesten geld lenen van de buren en daar ook ons eigen spaargeld aan toevoegen. De dag van het feest is aangebroken. We gaven het bruidspaar een envelop met geld en gingen aan tafel zitten. Maar er stond geen normaal eten op tafel, alleen sushi met zeevruchten en wat andere dingen die in het water dreven. We hebben de hele avond honger gehad en uiteindelijk gaven mijn zenuwen het op: ik moest iets doen waar ik eigenlijk helemaal geen spijt van heb…
Mijn man en ik zijn eenvoudige mensen, gewend aan het leven op het platteland, omringd door de geur van vers hooi en het gezang van vogels. Ons leven is altijd verbonden geweest met het land, met het werk op het land en met lange avonden bij het vuur.
We hebben een geweldige zoon grootgebracht, een slimme en goede jongen. Hij haalde altijd uitstekende cijfers op school en wij deden er alles aan om ervoor te zorgen dat hij goed onderwijs kreeg. Toen hij naar de stad verhuisde om te studeren, waren we bezorgd, maar ook heel trots op hem. Ze vond al snel een baan, ontmoette haar zielsverwant – mijn schoondochter – en samen begonnen ze hun leven op te bouwen. Ze kregen een kind, dat inmiddels al twee jaar oud is. De tijd vliegt en we zien elkaar niet zo vaak als we zouden willen. Onlangs nodigde mijn zoon ons uit voor het feestje ter ere van de 30e verjaardag van mijn schoondochter. Hij maakte ons vriendelijk duidelijk dat het cadeau in geld moest zijn. Omdat we niet met lege handen konden aankomen, moesten we een lening aanvragen bij onze buren en onze spaargelden inzetten om het dak van ons huis te repareren. We hebben een aanzienlijk bedrag opgehaald en daar hebben we geen spijt van, want het was een belangrijke gebeurtenis. Het verjaardagsfeest werd gehouden in een luxueus restaurant, zoiets heb ik nog nooit gezien. Alles was nieuw en verrassend voor ons: het elegante decor, de obers met witte handschoenen, de luide muziek. In het midden van de kamer stond een tafel met cadeaus en daar zette ik onze tas neer.
Maar wat mij verbaasde, was dat er op het feest geen eten was wat je normaal gesproken bij dit soort gelegenheden krijgt, maar iets warms en zelfgemaakts. In plaats van de traditionele gerechten was er sushi met zeevruchten en andere vreemde gerechten die op het water leken te drijven.
Mijn man en ik probeerden ons ongemak te verbergen en bleven stil. Er was weinig te eten en we voelden ons er niet op ons gemak, als vreemden tussen al die “moderne gerechten”.
We brachten de avond door met proberen ons te verzetten, zonder iets te zeggen over de honger, omdat het ons niet gepast leek om op een plek als deze te klagen.
Toen het feest bijna afgelopen was, liep ik naar de cadeautafel, keek om me heen en haalde de helft van het geld uit onze envelop. Het kan me niet schelen of iemand boos wordt.
Ze boden ons niet eens een fatsoenlijke maaltijd aan, terwijl we het geld hadden gespaard voor het dak van ons huis.
Ik hoop dat ik het juiste heb gedaan.
