Mijn vader en mijn vrouw konden het niet goed met elkaar vinden, maar als hij een ongeluk kreeg en in coma raakte, ging ze altijd met mij mee naar het ziekenhuis. We brachten bloemen mee en praatten urenlang met hem, in de hoop dat hij ons kon horen.
Toen hij eindelijk weer kon praten, zij het langzaam en aanvankelijk onverstaanbaar, waren we nieuwsgierig naar wat hij had gezien terwijl hij bewusteloos was.
Met kalme stem zei hij: ‘Uw vrouw was hier’, en keek Leah, mijn vrouw, recht aan. Wij baden voor zijn herstel, omdat hij onze rots in de branding was, de belangrijkste persoon in ons leven en iemand op wie we altijd konden rekenen, hoe moeilijk de tijden ook waren.
Er gingen weken voorbij en toen we de hoop verloren dat hij ooit nog terug zou komen, kneep hij in de hand van mijn moeder.
Het was een goed teken en de eerste stap naar volledig herstel.
