Mijn arrogante echtgenoot Clark kocht eersteklastickets voor zichzelf en zijn moeder en liet mij en de kinderen achter in de economy class. Ik was geschokt, maar kwam tot de conclusie dat dit niet zonder gevolgen zou blijven. Mijn naam is Sophie en dit is het verhaal over hoe ik mijn man een lesje leerde. Clark is een typische workaholic. Hij is altijd aan het werk en lijkt te geloven dat zijn baan het belangrijkste ter wereld is. Ik begrijp dat het belangrijk voor hem is, maar moeder zijn is ook geen vakantie. En deze keer? Deze keer ging hij echt over de top. Wij vlogen naar zijn familie om Kerstmis te vieren. Ik hoopte op een paar rustige dagen met de kinderen en wat ontspanning. Toen Clark voorstelde dat ik de tickets zou boeken, had ik niet verwacht dat het zo zou aflopen. Ik was geschokt, maar hield mijn mond en stemde toe. Terwijl we met twee kinderen en een luiertas door de drukke luchthaven liepen, vroeg ik Clark waar onze stoelen waren. Hij keek niet eens op van zijn telefoon en mompelde iets. Ik had het gevoel dat er iets niet klopte Uiteindelijk legde hij de telefoon weg en zei met een verlegen glimlach: “Ik heb een eersteklasplek voor mij en mijn moeder kunnen bemachtigen. Je weet hoe hij zich gedraagt op lange vluchten en ik moet echt even ontspannen… Ik was sprakeloos.
Het was een echte hit Ik vroeg hem of ik echt op de kinderen moest passen toen hij en zijn moeder in groep 3 zaten. Hij haalde kalm zijn schouders op en zei dat het maar een paar uur zou duren en dat het goed met me zou komen. Nadia, zijn moeder, kwam aan met een koffer van een bekend merk en een tevreden glimlach op haar gezicht, alsof ze een wedstrijd had gewonnen. “O, Clark! “Ben je klaar voor onze luxe vlucht?” vroeg ze trots, terwijl ze hem aankeek. Zij gingen naar de lounge van de eerste klas, terwijl ik achterbleef met twee chagrijnige kinderen en het gevoel dat ik iets moest doen. Toen we in het vliegtuig zaten, werd het verschil tussen First Class en Economy Class duidelijk. Clark en Nadia zaten al champagne te drinken terwijl ik onze spullen in de handbagage probeerde te pakken. Onze vijfjarige zoon begon te zeuren: “Mama, ik wil bij papa zitten!” Ik probeerde te glimlachen en antwoordde: “Deze keer niet, lieverd.
Papa en oma zitten ergens anders.” Hij vroeg me waarom we daar niet konden zitten en ik fluisterde zachtjes: “Omdat papa een idioot is.” Maar ik was er nog niet klaar voor om het te accepteren. Toen we de controlepost passeerden, stal ik zijn portemonnee uit zijn zak. Hij had het niet door en nu was het tijd om zijn kans te grijpen. Na een paar uur genoten Clark en Nadia nog steeds van de overheerlijke maaltijden, terwijl ik de kinderen kalmeerde en observeerde wat er allemaal gebeurde. Op een gegeven moment zag ik dat Clark koortsachtig naar zijn portemonnee zocht. Zijn gezicht werd bleek en hij probeerde te onderhandelen met de stewardess, maar zij wachtte op de betaling. Ik vond het leuk om hem te zien, want het hele proces was vermakelijker dan alles aan boord. Toen Clark terugkwam in de pub en mij om geld vroeg, deed ik alsof ik mijn tas grondig doorzocht. “Ik heb 200 dollar, is dat genoeg?”, zei ik met een serieus gezicht. Zijn gezicht was onbetaalbaar en ik voegde er met een glimlach aan toe: ‘Misschien kan je moeder je helpen?
Ze heeft waarschijnlijk haar creditcard bij zich De rest van de vlucht was stil. Clark en Nadia zaten daar in stilte, hun ‘luxe’ reis volledig verwoest. En ik, tevreden met mijn positie in de economie, voelde mij overwinnaar. Toen we op het punt stonden te landen, probeerde Clark opnieuw zijn portemonnee te vinden. Hij stond op het punt een zenuwinzinking te krijgen en vroeg hem boos: “Heb je hem gezien?” Ik zei onschuldig: “Weet je zeker dat je hem niet thuis bent vergeten en hem op de schouder hebt geklopt?” en hij zei: “Nou , je hebt in ieder geval genoten van de eerste klas, toch?” Na de landing klaagde Clark nog steeds over de verloren portemonnee, terwijl ik hem rustig terug in mijn tas stopte. Ik had niet van plan om het hem meteen te geven. Toen ik het vliegveld verliet, kon ik een glimlach niet onderdrukken. Misschien zal Clark de volgende keer wel twee keer nadenken voordat hij mij in de economy class laat zitten, met de kinderen en hijzelf in de first class.
