Mijn dochter en schoonzoon stelden voor om mijn huis te verkopen en een appartement in de hoofdstad te kopen. Ik ging akkoord, maar stelde wel één voorwaarde: het appartement moest op mijn naam geregistreerd staan. Ik legde hun mijn standpunt uit:
— Ik heb een garantie nodig dat ik niet op straat beland als ik oud ben. Na mij is het appartement van jou en mag je ermee doen wat je wilt.
Mijn schoonzoon werd boos, begon te schreeuwen en noemde mij hebzuchtig en achterdochtig. Maar ik bleef onverschrokken. Maar wat er twee dagen later gebeurde, verwoestte mijn hele leven. Nu weet ik niet hoe ik verder moet met mijn leven.
Ik vertel hieronder mijn verhaal.
Toen mijn dochter zes jaar oud was, verloor ik mijn vrouw. Het was de moeilijkste dag van mijn leven. Tijdens haar begrafenis heb ik gezworen dat ik voor onze dochter zou zorgen tot het einde van mijn leven.
Sindsdien besteed ik al mijn tijd en energie aan haar. Mijn dochter groeide op als een intelligente, gehoorzame en vriendelijke vrouw. Ze probeerde me altijd te helpen: ze maakte het huis schoon en studeerde goed.
Toen kwam er een jongeman in haar leven. Ze stelde hem aan mij voor en hij maakte meteen een goede indruk. De jongen was beleefd, rustig en leek oprecht om haar te geven.
Toen ze me vertelden dat ze wilden trouwen en bij mij wilden wonen, was ik heel blij.
Maar alles was totaal anders. Na de bruiloft leek mijn schoonzoon veranderd. Hij werd koud tegen mij, was vaak onbeleefd en schreeuwde soms zelfs. Ik probeerde het te negeren en het te verdragen voor mijn dochter.
Toen ze voorstelden mijn huis te verkopen om een appartement in de hoofdstad te kopen, ging ik akkoord. Ik stelde echter wel één voorwaarde: het appartement moest op mijn naam worden geregistreerd. Ik legde hun mijn standpunt uit:
— Ik heb een garantie nodig dat ik niet op straat beland als ik oud ben. Na mij is het appartement van jou en mag je ermee doen wat je wilt.
Mijn schoonzoon werd boos, begon te schreeuwen en noemde mij gierig en achterdochtig. Maar ik bleef standvastig. Daarna pakten mijn dochter en schoonzoon hun spullen en verhuisden twee dagen later naar de stad.
Ik dacht toen dat ze gewoon gekwetst was en dat alles met de tijd wel goed zou komen. Maar de maanden gingen voorbij en ik hoorde nooit een telefoontje of een bezoekje van haar.
Ik ben onlangs 60 jaar geworden. Ik dacht dat ze het zich wel zou herinneren. ’s Ochtends maakte ik het huis schoon, bereidde haar lievelingsmaaltijden, trok een schoon shirt aan en ging zitten om te wachten. Elk geluid buiten deed mij omkeren.
Maar de dag ging voorbij en mijn dochter kwam niet. Ik wachtte tot de avond, toen het buiten donker werd. Ten slotte ruimde ik het eten op, maakte schoon, kleedde me om en ging naar bed.
De tranen kwamen vanzelf. Misschien heb ik haar pijn gedaan, maar ik wilde alleen het beste voor haar…
En nu probeer ik het al een paar dagen te begrijpen: is ze echt zo boos op mij? Of heeft zij gewoon een heel ander leven en ben ik niet meer nodig?
