Mijn naam is Amber, ik ben bedrijfsjurist en moeder. Ik had nooit gedacht dat een simpele tekening met kleurpotloden van mijn zevenjarige dochter Mia alles in mijn leven zou veranderen. Deze avond begon zoals gewoonlijk. Na een lange werkdag haastte ik me om het avondeten klaar te maken, Mia te wassen en haar naar bed te brengen. Terwijl ik in mijn eentje haar tekeningen aan het opruimen was, kwam ik deze foto tegen. Het was een voorbeeld van een gelukkig gezin: drie mensen die hand in hand liepen. Maar toen ik beter keek, zag ik dat de vrouw op de tekening niet ik was. Het was een compleet andere vrouw in een lange jurk, met onder de foto het onderschrift: “Ik kan niet wachten tot jij mijn mama wordt!” Ik verstijfde. Wat betekent dit? Waarom tekent Mia een vreemde vrouw in plaats van mij? Ik begon te denken aan Jack, met wie ik al tien jaar getrouwd ben. Hij was er altijd en steunde mij, maar dit… Dit maakte mij aan het twijfelen. Op dat moment besefte ik dat ik niet tot de volgende ochtend kon wachten om de puzzel op te lossen. Ik maakte Mia wakker en liet haar het plan zien “Schat, kun je me vertellen wat dit is?” vroeg ik, terwijl ik probeerde kalm te blijven. Mia bloosde toen ze de tekening zag Ze nam het van mij aan en hield het tegen haar borst. “Dit mag je niet vinden!” schreeuwde hij. “Papa zei dat ik ze moest verstoppen.” Mijn hart begon sneller te kloppen. Wat is er? Wat verbergt Jack? Waarom betrekt hij Mia hierbij? Ik kon die nacht niet slapen De volgende ochtend vroeg ik Jack naar het plan en hield het in mijn handen. “Wat is dat?” vroeg ik vastberaden. “Heb je Mia gezegd dat ze dat moet verbergen?” Jack werd bleek. Hij zag er verward uit “Het is niet wat je denkt,” zei hij terwijl hij nerveus over zijn hoofd wreef. “Laat me je alles uitleggen.” Ik vocht tegen de woede die opkwam, maar tegelijkertijd groeide mijn verwarring.
“Je weet dat je vijf seconden hebt om mij de waarheid te vertellen,” antwoordde ik. Hij haalde diep adem en zei toen: ‘Kom met me mee.’ “Ik zal je iets laten zien.” Ik stemde toe, maar ik had nog steeds veel twijfels. Op weg naar school dacht ik na over alles wat dit plan zou kunnen verklaren, maar ik was absoluut niet voorbereid op wat er zou komen. Op school stelde Jack mij voor aan Mia’s lerares Clara. Toen hij binnenkwam, stond mijn hart stil. Ze was gewoonweg ongelooflijk: ze had lang bruin haar, een stralende glimlach en een ongelooflijk warme uitstraling. Het viel mij meteen op dat ze heel erg op de vrouw op de tekening leek. Mijn angst werd alleen maar groter.
Maar Clara begon uit te leggen “Mia maakt zich zorgen”, zei hij met zachte stem. “Ze heeft het gevoel dat je niet op haar let, dat je altijd druk bent. Ze schildert deze schilderijen om haar gevoelens uit te drukken.” Ze gaf me veel tekeningen en in elke tekening… werd ze gezien. In plaats van mij. Mia trok Clara Op een van de tekeningen stond het onderschrift: ‘Papa en Clara’. Ik kon het niet laten om een vraag te stellen. “Breng je buiten schooltijd tijd door met mijn dochter?” vroeg ik, terwijl ik probeerde een golf van emotie te onderdrukken. “Alleen op school,” antwoordde Clara. “Soms blijft Mia om te helpen met schoonmaken. Hij zei dat het voelt alsof hij je kwijtraakt “Ik heb geprobeerd haar te troosten, maar als ik te ver ben gegaan, dan spijt het me.” Mijn hart zonk. Ik keek naar Jack. “Jij?” vroeg ik.
Hij zag er schuldig en verloren uit “Ik heb dit plan vorige week gevonden”, bekende hij. “Ik heb Mia verteld dat dat niet waar is, dat jij meer van haar houdt.” Maar ik wilde je niet nog meer pijn doen, dus vroeg ik haar het te verbergen. Ik had het je moeten vertellen, maar ik wist niet hoe.” Ik voelde hoe de woede langzaam plaatsmaakte voor schuldgevoel. Het had niets te maken met ontrouw of het overschrijden van grenzen. Het ging over Mia, haar angsten en het gevoel van eenzaamheid terwijl ik druk bezig was met de zorg voor mijn moeder. Die avond, terwijl ik met Mia aan een bakje ijs zat, begon ik het gesprek. “Schat, ik weet dat ik er de laatste tijd niet voor je ben geweest en dat spijt me zo. Oma heeft hulp nodig, maar dat betekent niet dat ik niet bij je wil zijn. “Jij bent mijn leven.”
Mia keek me met grote ogen aan en gaf me toen een stevige knuffel. “Ik dacht dat je niet meer van me hield,” fluisterde ze. Mijn hart brak. Ik omhelsde haar stevig en zei: “Ik hou meer van je dan van wat dan ook ter wereld en dat zal nooit veranderen.” Sindsdien ben ik veranderd. Ik verminderde mijn werkuren en vroeg mijn broers en zussen om mij te helpen met de zorg voor mijn moeder. Ik begon met het organiseren van ‘avonden met Mia’, waarbij we samen koekjes bakten, speelgoedkastelen bouwden of gewoon gingen wandelen. Ik heb ook met Klara gesproken en haar bedankt voor t voor de steun aan Mia in moeilijke tijden. “Je bent een belangrijk persoon voor haar geworden,” zei ik. “Ik zal je altijd dankbaar zijn.” Hoewel het leven nog steeds verre van ideaal is, is het wel beter geworden. Ik heb geleerd om hulp te vragen en me te concentreren op wat belangrijk is. En elke keer als Mia haar kleurpotloden oppakt, weet ik dat ik er altijd zal zijn. En ze zal weten dat ik altijd aan haar zijde sta, wat er ook gebeurt.
