Mijn adoptiezoon zat als bevroren voor zijn verjaardagstaart. Hij was niet blij met de kaarsen, hij glimlachte niet. En plotseling – tranen. Zachtjes, met de stem van een kind, fluisterde hij:
– Gisteren was mijn verjaardag.
Ik verstijfde. Er stond een andere datum in de documenten. Was niet alles wat ik had voorbereid voor deze dag?
Toen ik besloot een kind te adopteren, had ik geen speciale vereisten. Het maakte mij niet uit of het een jongen of een meisje was. Ik wist het gewoon: ik was er klaar voor om moeder te worden. Een moeder die voor iemand een steun en toeverlaat is, en niet slechts een formaliteit.
Zo kwam Joey in mijn leven.
Een week nadat hij bij mij was ingetrokken, was het zijn ‘officiële’ verjaardag. Ik heb geprobeerd het uniek te maken. We begonnen de ochtend met pannenkoeken. Joey deed zijn best, maar er lag meer bloem op de vloer en op zijn neus dan in de kom.
En dan waren er nog de cadeaus. Alles waarvan ik dacht dat het hem gelukkig zou maken: actiefiguren, boeken, speelgoed. Hij opende de dozen in stilte en knikte beleefd, maar zijn ogen bleven verdrietig. En als laatste: de taart. Kaarsen. Ik stelde voor dat hij een wens zou doen. En hij keek naar de vlam, alsof daar het antwoord lag.
“Het is niet mijn verjaardag,” herhaalde hij.
Ik heb geprobeerd uit te leggen:
– Maar in de documenten…
– Ze hadden het mis. Mijn grootmoeder zei dat ik vóór middernacht geboren was, en mijn broer erna. Wij vierden altijd samen. Gisteren zouden we samen jarig zijn geweest. Met Tommy…
Ik hoorde deze naam voor het eerst.
Voor het eerst noemde hij zijn broer. Over oma. Over wie hij was voordat hij in mijn leven kwam. Het was een subtiel, pijnlijk teken: zijn voormalige familie had diepe sporen bij hem achtergelaten.
Ik vroeg voorzichtig:
– En waar is Tommy nu?
Hij antwoordde niet. Hij haalde alleen zijn schouders op en keek weg. Later, toen ik hem naar bed bracht, pakte hij een houten kistje onder zijn kussen vandaan. Binnenin was een tekening: een vuurtoren met ernaast een eenzame boom.
“We waren daar gelukkig,” fluisterde hij. – Met oma. Ik kreeg de schrik van mijn leven. Het was duidelijk dat deze plek veel voor hem betekende.
De volgende morgen ging ik achter mijn laptop zitten. Ik begon te zoeken. De tekening gaf mij geen rust. Het leek een gewone lantaarn, maar de boom ernaast leek een belangrijk detail. Joey bewaarde deze tekening als een schat. Misschien was het zijn brug naar het verleden. En voor mij is het een kans om te laten zien dat zijn nagedachtenis belangrijk is. Eén ding wist ik zeker: als ik wil dat Joey het gevoel krijgt dat zijn nieuwe familie zijn verleden respecteert, moet ik daar helemaal voor gaan. Luisteren. Zoeken naar. Om dichtbij te zijn. En misschien zal ze ooit weer lachen als ze de kaars uitblaast. Op deze dag, die hij zelf zijn echte verjaardag noemt. Hoewel het niet gemakkelijk was, zijn we erin geslaagd Tommy te vinden. Het bleek dat de jongen in een klein dorpje woonde en dat zijn voogd de buurman van zijn grootmoeder was. Helaas was oma al overleden, maar de jongens zijn nooit meer van elkaar gescheiden. Uiteindelijk werd ik moeder van twee fantastische jongens, die nu elkaar – en mij – hadden. Mijn hart was vervuld van vreugde, want ik had niet alleen mijn droom om moeder te worden vervuld, maar ik had hun ook de familie gegeven die ze nodig hadden.
