Ik vond de passief-agressieve opmerkingen van mijn schoonmoeder het ergste, maar toen zag ik haar op de nationale televisie iets zeggen waar mijn bloed van stolde. Wat gebeurde er daarna? Laten we zeggen dat ze het verdiende.
Mijn schoonmoeder, Charlène, is nooit mijn grootste bewonderaar geweest. Sinds Holden, haar geliefde zoon, de ring aan mijn vinger deed, is ze letterlijk geobsedeerd door het bekritiseren van mij. Het werd subtiel gedaan… nou ja, meestal. Kleinerende opmerkingen over hoe Holden zoveel gelukkiger was toen hij een relatie had met zijn middelbare schoolvriendin. Ik hoorde dit verhaal bijna elke keer als we bij een familiediner waren.
‘Oh, Holden en Sarah waren zo perfect samen. Herinner je je nog de prachtige taarten die ze voor hem maakte? » Eh, nee, Charlene. Ik was er toen niet bij, want nu zijn Holden en ik getrouwd. Maar ik ben altijd beleefd geweest. ‘O, ik weet zeker dat Sarah geweldig was,’ zei ik met een glimlach die zo strak was dat het pijn deed. Hoe zit het toen ze me per ongeluk ‘Sarah’ noemde? Ik lachte erom. Alles was in orde, nietwaar? Laten we een maand vooruit gaan. Het was een rustige zaterdagochtend en ik zat met een kop koffie in de hand door de tv-kanalen te bladeren en te genieten van een moment van ontspanning. Ik kwam een van die talkshows tegen waarin mensen hun vuile was aan de lucht hangen om een kwartiertje roem te krijgen. Ik lette niet op totdat ik een bekend gezicht op het scherm herkende. Charlene. Ik verstijfde.
“Is het dat…? Nee, dat is niet mogelijk,’ fluisterde ik, terwijl ik me voorover boog om het beter te kunnen bekijken. Ja, zij was het inderdaad, mijn lieve schoonmoeder, die op het podium zat, klaar om een schandalige onthulling te doen. Ik knipperde met mijn ogen en wreef in mijn ogen om er zeker van te zijn dat ik niet droomde. Maar nee. Het was Charlene, in al haar pracht, gekleed alsof ze voor een Oscaruitreiking was, in volle discussie met de gastheer, alsof ze oude vrienden waren.
Nieuwsgierig zette ik het volume hoger, en de woorden die uit zijn mond kwamen deden me bijna stikken in mijn koffie. “Ik wil gewoon een echte vrouw voor mijn zoon. Iemand die hem het leven kan geven dat hij verdient”, zei ze. Ik kon mijn oren niet geloven. Eerst dacht ik: ‘Ze heeft het zeker niet over Holden.’ ‘Misschien heeft ze het over nog een van haar arme zoons. Maar wat ze daarna zei overtrof mijn ergste nachtmerries.
‘Mijn zoon is weduwnaar,’ zei ze dramatisch, terwijl ze even pauzeerde om het effect te laten doordringen.
Ik wurgde mezelf bijna. Weduwnaar? Waar had ze het over?
De laatste keer dat ik het controleerde, leefde ik nog, ademde ik nog en, oh ja, ik was nog steeds getrouwd met zijn zoon!