Toen ik de gouden armband zag die een maand geleden om de pols van de verpleegster was verdwenen, was dat voor mij een echte schok. Ik herkende de armband meteen: het was niet zomaar een sieraad, maar een kostbaar erfstuk van mijn grootmoeder dat ik was kwijtgeraakt zonder te weten dat ik het ooit nog op zo’n plek zou terugzien. Voordat ik in het ziekenhuis belandde, was mijn leven rustig en heel gelukkig. Toby en ik waren drie jaar getrouwd. Hij werkte veel en was vaak weg voor zaken, maar ik heb nooit geklaagd omdat we samen plannen voor de toekomst maakten. We droomden van een eigen huis, spraken over kinderen en hoe we ons leven wilden vormgeven. ’s Avonds, als Toby thuiskwam, spraken we over wat we zouden doen als we eindelijk een huis zouden kopen en hoe geweldig het zou zijn om kinderen te hebben. Op een dag, terwijl Toby weer eens op zakenreis was, viel ik van de trap terwijl ik iets in huis aan het repareren was. De pijn was ondraaglijk, ik moest een ambulance bellen. In het ziekenhuis kreeg ik een gipsverband en de artsen zeiden dat ik een paar dagen in het ziekenhuis moest blijven om mijn toestand in de gaten te houden.
Ik heb meteen Toby gebeld. Hij reageerde snel, maar was erg bezorgd. “Ik kom zo snel mogelijk,” zei hij, en ik voelde dat hij bereid was alles te doen om mij te steunen. Terwijl Toby de telefoon ophing, kwam er een verpleegster de kamer binnen. Haar naam was Stephanie en ze was erg zorgzaam. We raakten aan de praat en al snel vroeg ze of Toby en ik kinderen hadden. Ik antwoordde dat we nog geen kinderen hadden, maar dat we ervan droomden om een huis te kopen en daarna aan kinderen te denken. “Dat is logisch,” zei Stephanie. “Kinderen zijn duur.” Ik glimlachte en vroeg haar of ze getrouwd was. Stephanie antwoordde dat ze niet getrouwd was, maar dat ze een relatie had. We zetten het gesprek voort en op een gegeven moment zag ik dat ze een armband om haar pols droeg die ik een maand geleden was verloren. Ik herkende het meteen: het was dezelfde gouden armband met een hartje die ik van mijn grootmoeder had gekregen. “Wat een prachtige armband,” zei ik, terwijl ik probeerde mijn emoties te verbergen. “Waar heb je het vandaan?” Stephanie glimlachte en antwoordde: “Mijn vriend heeft het me gegeven.”
Ik voelde mijn hart stilstaan. De armband was verdwenen toen ik me net klaarmaakte voor een feestje, en nu was hij bij haar. In eerste instantie wilde ik niet geloven wat ik hoorde, maar langzaamaan begon ik de feiten op een rijtje te zetten. Opeens besefte ik dat Toby de armband had gepakt en aan Stephanie had gegeven. Ik heb lang en goed nagedacht over wat ik nu moest doen, maar ik besloot actie te ondernemen. Ik vroeg Stephanie om mij te helpen de waarheid te achterhalen. Toen Toby die avond terugkwam, wilde ik hem graag vragen stellen. Toen hij binnenkwam, liet ik hem een foto zien die we ter gelegenheid van onze trouwdag hadden gemaakt. Het was een foto van Toby en mij in een restaurant waar we die dag feestvierden. Ik liet het aan Stephanie zien en zij herkende Toby meteen. Toen vroeg ik haar hoe het mogelijk was dat hij zei dat hij single was, terwijl hij mijn echtgenoot was. Toby zweeg. Hij besefte dat hij de waarheid niet langer kon verbergen. Hij bekende dat hij de armband uit mijn sieradendoos had gepakt en aan Stephanie had gegeven.
Hij zei dat hij het deed nadat we ruzie hadden gehad en dat hij niet dacht dat het zulke gevolgen zou hebben. Hij probeerde zijn excuses aan te bieden, maar ik kon het niet meer aanhoren. Ik had er genoeg van. Ik zei kalm: “Ga maar.” Toby vertrok en ik heb hem nooit meer gezien. De scheiding was snel geregeld en ik voelde dat ik elke dag sterker werd. Het was een pijnlijke les, maar ik begreep dat je niet met verraad kunt leven. En nu ik terugkijk, weet ik dat ik de juiste beslissing heb genomen om dat giftige deel van mijn leven achter me te laten.
