Ik heb mijn zoon, schoondochter en drie kleinkinderen uit mijn appartement gezet. Ik gaf ze precies één dag om hun spullen te pakken en mijn appartement te verlaten. En ik heb er absoluut geen spijt van. Familieleden oordelen over mij en noemen mij een slechte moeder, maar het kan mij niet schelen wat anderen denken. Ik kon gewoon niet meer verdragen wat ze met mijn huis deden. Hier is mijn …
Toen mijn man Orest ons verliet, had ik niet verwacht dat het zo moeilijk zou zijn om alleen te zijn. We hadden jarenlang samengewerkt, ons huisje ingericht en gepland hoe we onze oude dag daar zouden doorbrengen.
Maar het werkte niet. Orest had niet genoeg kracht en ondanks alle inspanningen van de artsen, kon zijn hart het niet volhouden.
Na zijn dood voelde ik een gat in mijn leven. Maar al snel stelde mijn zoon voor om bij mij in te trekken. Hij zei dat het moeilijk voor mij zou zijn om alleen te wonen en dat ze, als ze er waren, mij altijd zouden helpen als er iets gebeurde. Ik stemde toe.
Mijn zoon en zijn vrouw hadden geen eigen appartement en woonden in een huurappartement. Na de bruiloft kregen ze drie kinderen en al hun geld ging op aan het onderhoud van hun familie.
Ik had gehoopt dat de kinderen en kleinkinderen deze leegte in mij zouden opvullen. Maar het leven met hen werd ondraaglijk. De kinderen schreeuwen de hele tijd en vragen om aandacht. Ik krijg daardoor niet genoeg rust.
Het lawaai, het geschreeuw en het rondrennen van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat werd een ware nachtmerrie. Ondanks haar vriendelijkheid kan mijn schoondochter de zorg voor de kinderen en het huishouden niet aan. Overal heerst chaos: speelgoed slingert rond, spullen liggen niet op hun plek, en ik heb altijd van orde gehouden.
Op een dag kon ik het niet meer aan en zei ik tegen mijn zoon dat het tijd werd om apart te gaan wonen. Hij is een volwassen man en ik denk dat het tijd is dat hij de verantwoordelijkheid voor zijn eigen gezin op zich neemt.
Hij was woedend en zei dat er genoeg ruimte was voor iedereen in ons appartement en dat ze niet wilden verhuizen. Maar ik zei resoluut dat ik rust en stilte nodig had, dat ik genoeg had van al dat lawaai en die chaos.
Mijn zoon werd boos. Hij eiste zelfs dat we het appartement zouden verdelen, maar met de hulp van een goede advocaat kon ik mijn rechten op het appartement verdedigen. Daarna pakte hij zijn spullen en verhuisde terug naar zijn gehuurde appartement.
En nu ben ik de schuldige, maar is dat wel zo?
