De arme jongen smeekte zijn moeder om hem de laatste 13 dollar te geven die ze had gespaard op boodschappen, zodat hij zijn eigen bedrijf kon beginnen.
Een paar maanden later reed hij haar in een oude stacaravan naar huis en gaf haar de sleutels van een huis ter waarde van 2 miljoen dollar.
Annie Byrne, de moeder van Simon, geloofde altijd dat de motivatie van kinderen om hard te werken en hun vastberadenheid hen zouden helpen om verantwoordelijke volwassenen te worden. Ze was weduwe, werkte als schoonmaakster en kon nauwelijks rondkomen. Ondanks alle moeilijkheden leerde ze haar zoon deze waarheid van het leven.
“Wie maalt erom dat mijn zoon en ik nu in een roestige stacaravan wonen? Op een dag zal hij mij meenemen naar het paleis en mij tot koningin maken!” droomde ze.
Op een dag werden haar gebeden verhoord. Simon gaf haar de sleutels van haar nieuwe huis. Ze wist echter niet welke prijs hij betaalde om haar droom te verwezenlijken.
“Mam, wanneer verhuizen we naar een mooi huis?”, vroeg Simon. “Het is hier zo koud en benauwd.”
“…geef me gewoon het geld en je zult er geen spijt van krijgen,” smeekte hij.
Annie kon niet meteen antwoorden, omdat ze wist dat het voorlopig niet meer mogelijk zou zijn. Maar Simon bleef volharden.
“Heel binnenkort… We gaan hier weg, mijn zoon,” zei ze door tranen heen.
De volgende morgen, terwijl Simon alleen aan het wandelen was, zag hij bij een limonadekraampje een jongen geld in een doosje doen.
“Wauw! “Het is verbazingwekkend!” riep Simon uit. Hij wilde ook geld verdienen, maar had bijna geen geld. Hij ging naar huis en smeekte zijn moeder om hem de laatste 13 dollar te geven.
“Maar ik heb maar 13 dollar, ik moet brood en eieren kopen,” antwoordde Annie.
“Geef het me en je zult er geen spijt van krijgen!” hield Simon vol.
Met twijfels maar nieuwsgierigheid gaf ze hem het geld. Al snel was de jongen de grond voor de trailer aan het omspitten en zaden aan het planten.
“Als we vandaag niet zaaien, zullen we morgen niet oogsten!” zei hij tegen zijn moeder.
De jongen verzorgde niet alleen zijn tuin, maar begon ook zijn oogst te verkopen bij een klein kraampje. Al snel begonnen mensen zijn producten te kopen, omdat ze gezond en natuurlijk waren.
Simon besefte dat zijn tuin te klein was om meer te produceren. Hij breidde zijn bedrijf uit door fruit en exotische bloemen te verbouwen en verdiende genoeg om met zijn moeder in een huurhuis te gaan wonen.
Een jaloerse boer genaamd Alex zag het succes van Simon en wilde zijn geheim weten. Hij bood de jongen een baan aan op zijn boerderij, niet als arbeider maar als compagnon.
“We kunnen samenwerken en we zullen slagen!” – zei Alex.
Na lang beraad stemde Annie toe en Simon ging met Alex aan de slag. Daarbij vergat hij ook zijn tuin niet.
Na twee jaar had Simon genoeg geld gespaard om de wens van zijn moeder te vervullen. Hij bouwde een huis op de plek van haar oude stacaravan en gaf haar de sleutels.
Annie kon haar ogen niet geloven. “Je hebt mij tot koningin gemaakt!” riep ze van geluk.
“Maak je geen zorgen, mam, ik doe alles voor je,” zei Simon. “Ik zal altijd jouw kleine jongen blijven!”
Simon bleef zijn bedrijf uitbreiden, verkocht gezonde producten en breidde zijn succes uit naar andere staten.