Mijn naam is Laura, ik ben 55 jaar oud en ik heb drie huwelijken gehad waarin ik heb geprobeerd de perfecte vrouw te zijn: zorgzaam, beschermend en ondersteunend. Mijn eerste man vertrok omdat hij het zat was dat ik alleen maar kookte en niets anders deed. Destijds begreep ik nog niet wat er nou echt nodig was om een man echt te behagen. Het gevolg was dat ik alleen achterbleef met twee kinderen.
Mijn tweede man kwam op het toneel toen ik dacht dat ik al wist hoe ik relaties moest opbouwen. Ik gaf mezelf weer helemaal, kreeg kinderen en probeerde anderen te behagen. Maar deze keer bleek alles veel moeilijker: er was geen geld, we werkten allebei om rond te komen.
Toen werd ik ziek. En toen zag ik wie er werkelijk bij mij was. Mijn man vond het niet leuk dat ik ziek was en dat hij zijn normale levensritme niet kon aanhouden. Hij liet mij met de kinderen achter en koos een andere vrouw.
Met haar derde echtgenoot herhaalde de geschiedenis zich. Ik steunde hem, hielp hem zijn weg in het leven te vinden, werkte en gaf het grootste deel van mijn salaris aan hem. Maar in zijn ogen was ik nog steeds een mislukkeling. De laatste tijd zegt hij dat ik er onverzorgd uitzie, dat ik oud word en dat ik niet goed voor mezelf zorg.
En dit zegt een man die maar drie jaar jonger is dan ik! Hij beschouwt zichzelf als jong en energiek, en mij als bijna een ruïne. Ik werd verdrietig en stopte met zijn financiële steun. Als reactie daarop begon hij mij hebzuchtig te noemen en uitte hij zijn ongenoegen.
Ik word gekweld door de gedachte dat een man er moet zijn, dat hij de steun en toeverlaat van het gezin is. Maar ik kan deze situatie niet langer verdragen. We hebben vele jaren samen doorgebracht, ik heb hem gesteund, maar nu begrijp ik dat het moeilijk voor mij is om alleen te zijn.
Maar ondanks alles weet ik dat dit de beste beslissing is. Ik kan niet langer leven in relaties waarin ik niet gerespecteerd of gewaardeerd word. Ik moet leren mezelf te waarderen en gelukkig te zijn, ook al betekent dat dat ik alleen door het leven moet.
