Jennifer Aniston, vooral bekend vanwege haar iconische rol in “Friends” en films als “We’re the Millers” en “Horrible Bosses”, kreeg in haar jeugd te maken met grote uitdagingen, met name in haar relatie met haar moeder, Nancy Dow.
Nancy, zelf actrice, had moeite met de opvoeding van Jennifer en hun relatie werd gekenmerkt door kritiek en spanningen.
Jennifer groeide op in een omgeving waarin haar moeder vaak haar fysieke ‘gebreken’ benadrukte – van haar neus, die ze te groot vond, tot haar ogen, die te ver uit elkaar stonden. Zelfs normale lichamelijke veranderingen tijdens de puberteit werden kritisch becommentarieerd.
Na de scheiding van haar ouders werd de relatie nog ingewikkelder, omdat Jennifer bij haar moeder woonde. Hoewel ze Nancy bewonderde als een uitzonderlijk mooie vrouw, voelde Jennifer zich emotioneel en fysiek ontoereikend en had ze veel last van een laag zelfbeeld.
Bovendien kampte Jennifer met dyslexie, waardoor leren moeilijk was en haar schoolleven een uitdaging vormde. Ondanks al deze obstakels begon ze de kritiek van haar moeder in twijfel te trekken en ontwikkelde ze een gevoel van eigenwaarde. Toen Jennifer haar carrière in Hollywood begon, kreeg ze geleidelijk meer zelfvertrouwen. Een neuscorrectie hielp haar om zich beter in haar vel te voelen. Maar zelfs na het succes van “Friends” bleven de daden van haar moeder pijn doen.
Nancy gaf publiekelijk kritische interviews over Jennifer, wat ertoe leidde dat de actrice 15 jaar lang het contact verbrak. Ze besloot onder andere om haar moeder niet uit te nodigen voor haar bruiloft met Brad Pitt.
Na jaren van intensieve therapie kon Jennifer haar verleden in een nieuw licht zien. “Mijn moeder wilde het beste voor mij”, legde ze later uit.
“Het was niet haar bedoeling om wreed te zijn, maar ze begreep de impact van haar gedrag niet.” Vandaag de dag beseft Jennifer dat deze ervaringen, hoe pijnlijk ze ook waren, hebben bijgedragen aan haar veerkracht en innerlijke kracht.
