Na bijna een halve eeuw huwelijk liet John een bom vallen die Nicky’s wereld op zijn grondvesten deed schudden. Hij kondigde aan dat hij wilde scheiden en haar zou verlaten voor een jongere vrouw. Nicky was boos. Ze had hem door de hoogtepunten en dieptepunten begeleid en nu wilde hij haar uittrekken alsof het een oude jas was. Maar Nicky was niet het type dat hem zomaar liet gaan. Ze weigerde pertinent de scheidingspapieren te ondertekenen en zwoer dat John de consequenties van zijn verraad zou ondervinden. John was daarentegen niet onder de indruk van haar verzet. Hij pakte zijn spullen en verhuisde met Maddison, zijn nieuwe partner, naar Mexico nadat hij hun gezamenlijke spaarrekening had geplunderd. Terwijl hij zwaaide, stond Nicky in de deuropening, kokend van woede. Ze wist dat ze verraden was, maar ze was geen vrouw die stil zat.
Gedurende de volgende drie maanden leek John volop van het leven te genieten – althans, afgaande op de kleine informatie die Nicky hier en daar opdeed. Maar terwijl hij met Maddison van de zon genoot, was Nicky hard aan het werk. Zonder dat hij het wist, bedacht ze een plan. Op een regenachtige middag kwam John onverwachts terug. Zijn zelfvertrouwen was verdwenen en zijn gezicht straalde wanhoop uit. Nicky deed de deur open en zag hem op zijn knieën zitten, smekend om vergiffenis. Zijn woorden kwamen in een wanhoopsvloed: Maddison had hem beroofd en berooid achtergelaten. “Ik heb een fout gemaakt, Nicky,” smeekte hij. “Breng me alsjeblieft terug.” Voordat Nicky kon antwoorden, werd er op de deur geklopt. Ze deed de deur open en daar stond Maddison, met een zelfvoldane glimlach. John deed geschokt een stap achteruit. Maar de verrassing was geheel aan zijn kant: Nicky wist precies wie Maddison was. “Je kent Maddison toch al?” zei Nicky met een ondeugende glimlach. “Ze is de dochter van mijn vriendin.” Johns mond viel open toen Maddison uitlegde dat ze Nicky al vanaf het begin hielp. Ze speelde de rol van de jonge minnaar om Johns ontrouw aan het licht te brengen en hem een lesje te leren. Alles, van het romantische reisje tot het gestolen geld, maakte deel uit van haar plan.
Nicky genoot van het moment. “Dacht je dat je mij kon ruilen voor een jongere versie en de zonsondergang tegemoet kon rijden?” vroeg ze met een kalme maar snijdende stem. “Nou, raad eens, John? “Je bent voor de gek gehouden.” Terwijl John ongelovig stamelde, maakte Nicky haar bedoelingen duidelijk aan hem. Ze wilde hem niet terugnemen en wilde hem geen cent van haar zuurverdiende rijkdom geven. Ze gaf hem zijn spullen – al verpakt in een goedkope tas – en sloeg de deur achter hem dicht. Haar kinderen kozen resoluut de kant van Nicky en veroordeelden hun vader voor zijn verraad. Ze lachten om zijn ongeluk en bespotten zijn domheid, omdat hij in zo’n voor de hand liggende val was gelopen. “Hoe kun je denken dat Maddison jou wilde?” vroeg een van de kinderen, terwijl hij zijn hoofd schudde.
Later die avond nodigde Nicky haar vriendin, Maddisons moeder, uit voor een feestelijke thee. Onder het genot van frambozenthee en gebak vierden ze het succes van hun plan. “Hij dacht dat hij de slimste was”, zei Nicky lachend. “Maar eigenlijk was hij het makkelijkste doelwit.” De twee vrouwen lachten zo hard dat ze er buikpijn van kregen, terwijl Nicky zich lichter voelde dan ooit. Ze overleefde niet alleen het verraad, ze floreerde er ook in. En John? Het enige wat hem restte was spijt, een pijnlijke herinnering dat verraad vaak een hoge prijs heeft.