In de dierentuin speelde een klein meisje met een otter, aaide hem en lachte van geluk: iedereen was ontroerd door dit aandoenlijke tafereel, totdat een medewerker van de dierentuin naar de ouders toe kwam en onverwachts zei: «Breng uw dochter onmiddellijk naar een dokter» 😨😱
Die dag ging het gezin naar een knuffeldierentuin — een plek waar kinderen niet alleen dieren van een afstand konden bekijken, maar ook mee konden spelen, voeren en zelfs knuffelen. Voor hun kleine dochter was het een echt avontuur.
— Mama, kijk eens hoe een enorme schildpad! — riep ze, terwijl ze van het ene naar het andere verblijf rende.
— Papa, zullen we thuis ook zulke konijnen hebben? Ze zijn zo zacht!
De ouders lachten terwijl ze haar enthousiasme bekeken.
Toen ze bij het verblijf van de otters kwamen, stond het meisje letterlijk stil van blijdschap.
— Mama, kijk! Hij zwemt naar me toe!
Eén van de otters zwom inderdaad naar de rand van het bassin, klom op een steen en stak haar kleine pootjes uit, alsof speciaal voor het meisje.
Het meisje hurkte en begon over zijn natte vacht te aaien. De otter rende niet weg; integendeel — hij drukte zich tegen haar knie, raakte haar handen aan en bewogen zijn snorharen, alsof hij aan het snuffelen was.
Iedereen glimlachte: het tafereel was zo ontroerend dat velen stopten om te kijken.
Maar plotseling stopte de otter met spelen. Hij begon onrustig rond te cirkelen, zwom opnieuw naar het meisje en raakte haar buik aan. Daarna dook hij plotseling terug het water in, zwom langs de rand en dook weer op naast haar. Zijn bewegingen werden nerveus — hij piepte zacht en tikte met zijn pootjes tegen de steen.
— Waarschijnlijk is hij gewoon moe, — zei de vader glimlachend. — Laten we verder gaan.
Toen ze het ottergebied verlieten, kwam een man in een dierentuinuniform naar hen toe.
— Sorry, — zei hij zacht. — Ik ben medewerker. Was u bij het verblijf met onze otter genaamd Luna?
— Ja, ze is zo lief, — glimlachte de moeder.
De man zuchtte en voegde ernstig toe:
— Wees alstublieft niet bang, maar u moet uw dochter onmiddellijk naar een dokter brengen.
De ouders keken elkaar aan.
— Waarom? Is er iets mis? Is het vanwege de otter? Is ze besmettelijk?
En toen zei de dierentuinmedewerker iets waardoor de ouders geschokt waren 😨😲
— Nee, nee, — haastte hij zich om hen gerust te stellen. — Alles is in orde. Het is alleen… Luna is bijzonder. Ze woont hier al vijf jaar, en in die tijd hebben we een vreemde gewoonte opgemerkt. Elke keer dat een bezoeker ziek was — vooral kinderen — gedroeg ze zich precies zoals vandaag.
— Ziek? — vroeg de moeder, bleekjes.
— Ja. Een jongen die ze had besnuffeld, zoals uw dochter, bleek later een tumor in een vroeg stadium te hebben. Ze kan geuren voelen die wij niet opmerken. Misschien denkt u dat het toeval is… maar ik zou toch het kind laten onderzoeken.
De ouders wisten niet wat te zeggen. Eerst konden ze het niet geloven, maar de bezorgdheid die de woorden van de man achterlieten, liet hen niet los. Al de volgende dag gingen ze naar het ziekenhuis.
Na het onderzoek vertelden de artsen:
— Gelukkig dat u nu bent gekomen. De ziekte is net begonnen en we kunnen helpen.
Later, toen ze weer naar de dierentuin gingen, liep het meisje naar het verblijf en fluisterde:
— Dank je wel, Luna.
