Ik stapte mijn huis uit en zag op de drempel een enorme beer, en in zijn bek hield hij een berenjong vast: terwijl ik geschokt naar hen keek, zette de moederbeer voorzichtig het jong op de grond en deed iets onverwachts 😨😱
Mijn vrouw en ik zijn bijna een maand geleden naar de bergen verhuisd. We waren beiden moe van de drukte in de stad — het constante lawaai, de files, buren achter de muur. Hier was alles anders: schone lucht, de geur van dennen, stilte en rust, alleen af en toe onderbroken door het geknetter van de open haard ’s avonds.
Het leven kreeg eindelijk het ritme waar we van droomden. Maar op een dag veranderde alles.
Enkele dagen achter elkaar zagen we sporen bij de veranda. Eerst dachten we dat het eekhoorns of misschien wasberen waren. Later dachten we dat het misschien vossen waren.
Maar hoe verder we keken, hoe groter… en verser de sporen werden. Ik hoopte dat het geen wolven of beren waren. Maar ik had het mis.
Die ochtend ging ik naar buiten om wat hout te halen. Ik had de deur nog maar net open — en bleef stokstijf staan.
Recht voor me, op de houten veranda, stond een enorme bruine beer. En in zijn bek — een klein berenjong.
Ik hapte naar adem. De moederbeer gromde niet, bewoog niet. Ze stond gewoon stil en keek me recht in de ogen.
Ik herinnerde me alle adviezen wat te doen bij een ontmoeting met een beer: niet bewegen, niet schreeuwen, niet recht in de ogen kijken… maar ik keek al.
De moederbeer zette langzaam een stap vooruit. Mijn hart bonsde van angst.
— Dit is het dan, dacht ik, — het is voorbij.
De moederbeer zette voorzichtig het jong op de grond. Ik was al voorbereid op een aanval en dacht dat ze eerst zijn bek vrij zou maken. Maar plotseling deed de beer iets onverwachts 😱😱
Het dier wees met zijn poot naar het jong. Het kleintje piepte zachtjes. Toen zag ik het — een draad zat vast op de rug van het berenjong. Een stuk van een oude val had zich in de huid geboord en een diepe wond achtergelaten. Nu begreep ik waarom ze gekomen waren.
De moederbeer deed een stap achteruit en gromde zachtjes, alsof ze waarschuwde: “Voorzichtig.”
Ik hief mijn handen op om te laten zien dat ik geen kwaad zou doen en ging langzaam op mijn knieën zitten.
— Alles is goed, fluisterde ik. — Ik help je.
Het berenjong beefde, maar bewoog niet. Voorzichtig pakte ik de draad, trok eraan… en bevrijdde hem. Het jong piepte van pijn en op dat moment brulde de moederbeer, ging op haar achterpoten staan.
Ik bleef stokstijf staan.
— Ik red hem alleen maar! riep ik luid, probeerde rustig en zonder angst te spreken.
De moederbeer bleef nog enkele seconden staan, ging toen weer op haar poten staan en keek opnieuw naar me. Deze keer zat er vertrouwen in haar blik.
Ik riep mijn vrouw:
— Haal verband en de EHBO-doos, snel!
Met z’n tweeën verzorgden we het kleintje, behandelden de wond. De hele tijd stond de moeder ernaast, bewegingsloos. Af en toe ademde ze zwaar, alsof ze elke beweging van mij in de gaten hield.
Toen alles klaar was, stapte ik langzaam achteruit. De moederbeer pakte voorzichtig haar jong op en liep zonder om te kijken het bos in.
Sindsdien zijn er enkele weken voorbij. Soms zien mijn vrouw en ik ’s ochtends weer verse sporen bij de veranda. En elke keer glimlach ik — want nu weet ik wie het is.
