Op onze huwelijksnacht moest ik mijn bed afstaan aan mijn dronken schoonmoeder: de volgende ochtend liep ik de kamer binnen en zag iets verschrikkelijks op het laken 😱😲
De bruiloft was voorbij en mijn man en ik gingen naar onze slaapkamer.
Ik wilde snel mijn jurk uitdoen, mijn make-up afspoelen en eindelijk alleen zijn met mijn man. Alles leek zo magisch, totdat er hard op de deur werd geklopt.
Toen mijn man opendeed, stond mijn schoonmoeder op de drempel — dronken, nauwelijks op haar benen, woorden verward, blik wazig.
Ze mompelde iets onverstaanbaars, liep langs ons heen en ging, zonder iets te zeggen, recht op ons bed liggen, tussen de rozenblaadjes, en viel onmiddellijk in slaap.
Ik stond verbijsterd. Mijn man probeerde haar wakker te maken, schudde haar aan de schouders, maar ze reageerde niet.
— Misschien kun je in de kamer ernaast slapen, daar is een bankje? — zei hij, verward naar mij kijkend. — Ik blijf bij mama, voor het geval het slecht met haar gaat…
— Maar ik had onze huwelijksnacht niet zo voorgesteld, — fluisterde ik.
— Ik begrijp het, sorry… maar ze is mijn moeder.
Ik knikte stilletjes en liep naar buiten. De hele nacht lag ik wakker op de bank. In mijn hoofd draaiden gedachten — over de bruiloft, over ons, over hoe absurd alles was verlopen.
‘s Ochtends opende ik de deur van onze slaapkamer — en verstijfde van wat ik zag… Op het laken waren… 😱🫣 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Ik opende de deur en rook meteen een sterke geur van alcohol, gemengd met parfum. De kamer was een puinhoop — kussens op de grond, de jurk van mijn schoonmoeder half afgezakt, en op de witte lakens waren donkere vlekken te zien.
Ik liep dichterbij en verstijfde. Het was bloed. Niet veel, maar genoeg om je hart in je keel te doen kloppen.
— Mama! — riep mijn man, terwijl hij achter me aan kwam rennen. — Mama, gaat alles goed met je?
Mijn schoonmoeder zuchtte zacht en probeerde overeind te komen. Haar gezicht was bleek, haar lippen droog. Mijn man hielp haar zitten, en ik stond in shock, niet wetend waar ik moest kijken.
— Dit… wat is dit? — vroeg ik zacht.
Mijn man keek naar het laken en werd bleek.
— Het lijkt erop… ze is ergens gevallen, misschien heeft ze zich gesneden, ik weet het niet…
Hij keek naar haar handen en zag op haar handpalm een ondiepe, maar bloeiende wond. Waarschijnlijk had ze een stuk glas geraakt terwijl ze naar ons toe probeerde te komen.
Mijn schoonmoeder, niet helemaal begrijpend wat er gebeurde, mompelde:
— Ik… ik wilde niet storen… ik kon mijn kamer gewoon niet vinden…
Ik stond zwijgend. Al mijn verwachtingen van de eerste huwelijksnacht, romantiek, warmte — vielen uiteen, net zoals die rozenblaadjes op de vloer.
Later, toen mijn man zijn moeder had geholpen om zich om te kleden en haar naar een andere kamer had gebracht, keerde ik terug naar mezelf. Het laken met vlekken lag op de grond en de geur van alcohol en bloed vulde de kamer.
Ik dacht bij mezelf: zo is het dus, het gezinsleven. Vanaf dag één — een test.
