Om haar baan niet te verliezen, stemde een verpleegster ermee in een verlamde jongeman te wassen: tijdens het baden zag ze iets dat haar verstijfde van angst 😨😲
Na de klacht van een andere patiënt riep de hoofdarts haar naar zijn kantoor.
— Voortaan zul je een gewone verpleegkundige zijn en alleen patiënten wassen.
— Maar waarom doet u dit tegen mij? — probeerde de verpleegster tegen te werpen.
— Patiënten klagen constant dat je de hele tijd op je telefoon zit en naar het scherm kijkt.
— Ja, maar mijn dochter is ziek, ik moet weten hoe het met haar gaat.
— Het kan me niet schelen. Doe wat ik zeg, of je kunt je ontslag indienen.
De verpleegster had geen andere keuze dan toe te stemmen. Op haar eerste dag werd haar gevraagd naar de kamer van een jonge man te gaan en hem in bad te doen.
De jongen had volledig zijn bewegingsvermogen verloren; hij kon alleen zijn nek en ogen bewegen. De afgelopen jaren had hij helemaal geen beweging gehad.
Ze liep de kamer binnen, keek naar de jongen en hielp moeizaam de verpleegkundige hem naar het bad te brengen. Ze vulde het water, controleerde de temperatuur, deed een beetje schuim erbij en begon hem voorzichtig te wassen. Alles was stil, alleen het geluid van water en haar zuchten.
Maar plotseling zag de verpleegster iets dat haar doodsbang maakte 😱😨
— Oh God, dit kan niet…
Vervolg in de eerste reactie 👇 👇
De jonge man — degene die al meerdere jaren niet kon bewegen — greep plotseling haar heup vast.
— Heerlijk… — schreeuwde ze en deinsde achteruit. — Wat doe je?!
Ze dacht dat de patiënt zich ongepast gedroeg, maar verstijfde toen ze zich herinnerde dat hij volledig verlamd was vanaf zijn nek naar beneden.
— Heeft u dit gedaan? — vroeg ze met trillende stem.
— Nee… — zuchtte hij. — Ik heb niets gedaan…
— Maar je greep me net!
— Ik kan niet… ik voel niets…
In paniek riep de verpleegster de arts. Enkele minuten later rende de hoofdarts de kamer binnen. Hij onderzocht de patiënt, voelde zijn arm en riep plotseling uit:
— Dit kan niet! Ik was er zeker van dat al zijn zenuwen dood waren!
Hij keek naar de vrouw:
— U raakte per ongeluk zijn elleboogzenuw aan. Het was een reflex! Dat betekent dat het bewegingsvermogen in de ledematen kan worden hersteld!
De verpleegster stond verstijfd van verbazing. De arts voegde er zachter aan toe:
— U heeft hem zojuist het leven gered. Als we beginnen met revalidatie, kan hij terugkeren naar een normaal leven.
De vrouw bedekte haar mond met haar hand — tranen stonden in haar ogen. Die dag begreep ze voor het eerst dat zelfs een toevallige aanraking een wonder kan zijn.
