Terwijl ik in het ziekenhuis lag, besloot mijn schoonmoeder haar verjaardag bij ons thuis te vieren. Ze nodigde 40 gasten uit, en de vuile borden en de rommel in huis bleven voor mij achter: ik was woedend en besloot wraak op haar te nemen.
Toen ik met vermoedelijke blindedarmontsteking onmiddellijk naar het ziekenhuis werd gebracht, had ik niet gedacht dat het zou eindigen met een operatie en drie dagen onder infusen en pijnstillers.
Na de operatie waarschuwde de arts streng: geen lichamelijke inspanning, niets zwaars tillen, niet te lang staan, zodat de hechtingen niet zouden opengaan. Ik droomde er gewoon van om naar huis te gaan, in mijn eigen bed te liggen en eindelijk bij te komen. Maar wat ik zag toen ik de deur opende, deed me verstijven.
Vuile schoensporen trokken zich over de hele vloer, in de woonkamer lagen verkreukelde servetten, lege flessen, omgevallen glazen. In de keuken een berg onvervuld servies, opgedroogde etensresten op tafel, een plakkerige vloer, een alcoholgeur.
Het leek alsof er een orkaan door het huis was gegaan. Ik stond daar, ongelovig, en pas daarna merkte ik een kaart op de koelkast — “Gefeliciteerd met je jubileum, mama!” Toen viel alles op zijn plek.
Terwijl ik in het ziekenhuis lag, besloot mijn schoonmoeder haar jubileum bij ons thuis te vieren. Ze nodigde veertig gasten uit, organiseerde een feest op onze kosten en vertrok toen gewoon, waarbij ze mij achterliet met deze nachtmerrie.
Ik voelde woede opkomen. Ik wist dat schreeuwen zinloos was. Ze zou toch zeggen dat “het niet erg is”, dat “we familie zijn”. Daarom besloot ik anders te handelen. Ik besloot mijn schoonmoeder een les te leren, en dit deed ik:
Eerst maakte ik alles vast — elk bord, elk spoor, elke fles. Ik nam speciaal de tijdstempels op de foto’s zodat duidelijk was wanneer alles plaatsvond.
Vervolgens sprak ik de buren: een vrouw zei dat ze luide muziek hoorde en auto’s bij ons huis zag aankomen. Een andere zag hoe mijn schoonmoeder de gasten zelf bij de poort begroette. Dat was genoeg.
Ik belde een schoonmaakbedrijf, bestelde een grote schoonmaak, tapijtreiniging, ramen wassen en het schoonmaken van de keukenapparatuur.
Toen alles klaar was, bewaarde ik alle bonnetjes en voegde de kosten voor medicijnen en taxi’s toe, die ik moest nemen omdat mijn hechting weer pijn begon te doen door de stress.
Daarna ging ik aan tafel zitten en schreef een korte, zakelijke brief:
“Geachte [naam schoonmoeder], terwijl ik in het ziekenhuis lag na mijn operatie, werd er een feest bij mijn huis gehouden ter gelegenheid van uw jubileum. Na het evenement verkeerde het huis in een onaanvaardbare staat.
Bijgevoegd vindt u foto’s die de schade aantonen, evenals kopieën van de bonnetjes voor schoonmaak, tapijtreiniging en medicijnen. Het totaalbedrag van de uitgaven bedraagt 62.700 UAH. Ik verzoek u dit binnen tien kalenderdagen te vergoeden. Met vriendelijke groet, [mijn naam].”
Ik printte alles — foto’s, bonnetjes, de brief zelf — en stuurde het aangetekend met ontvangstbevestiging. Een tweede exemplaar legde ik op de tafel van mijn man, zonder uitleg.
Op de derde dag belde mijn schoonmoeder. Haar stem trilde van woede. Ze schreeuwde dat ik “de familie in diskrediet bracht”, dat “zo doe je niet met familie”.
Ik antwoordde rustig: “Zo doe je niet met familie wanneer je een feest organiseert in huis na een operatie. Ik eis alleen de schadevergoeding.” En ik legde de hoorn neer.
Een week later werd het exacte bedrag dat in de brief stond op mijn rekening overgemaakt. Zonder commentaar.
Sindsdien heeft ze nooit meer een feest bij ons thuis georganiseerd.
