Mensen maakten grapjes over het kale hoofd van mijn moeder omdat ze kanker had. Ik was een kind en wilde mijn moeder echt helpen, dus deed ik iets wat iedereen choqueerde 😢🫣
Toen mijn moeder ernstige gezondheidsproblemen kreeg, bracht mijn vader me naar het ziekenhuis. Hij zei dat ik afscheid van haar moest nemen – ze zou ons immers binnenkort kunnen verlaten… en voor een heel lange tijd.
Ik was toen nog een kind en begreep niet precies waar ze heen moest. Pas jaren later ontdekte ik de waarheid: mijn moeder vocht tegen de gevaarlijkste vorm van kanker.
Toen ze uit het ziekenhuis werd ontslagen en weer thuiskwam, zag ik dat ze geen haar meer had. Ze was helemaal kaal. Het was vreemd en een beetje eng om haar zo te zien.
Op een dag kon ik het niet laten om te vragen:
“Mam, waar is je haar?”
Ze glimlachte, streek over mijn hoofd en antwoordde:
“Ik heb het geknipt, jongen.” Ik was gewoon heel sexy. Je vindt mijn nieuwe kapsel mooi, toch?
“Ja,” antwoordde ik na een korte stilte, “maar je lijkt nu op papa.”
Ik realiseerde me toen nog niet dat haar haar was uitgevallen door de chemotherapie – de behandeling die haar leven een tijdje had gered.
Maar er was nog iets vreemds. Toen mama me weer naar school bracht, zag ik mensen op straat, in de bus, zelfs mijn klasgenoten, haar vreemd aankijken. Sommigen draaiden zich om, sommigen fluisterden, en sommigen maakten zelfs foto’s van haar met hun telefoon.
Ik begreep niet waarom. Misschien vonden ze haar kapsel gewoon niet mooi. Op een dag liepen we over straat en zag ik drie meisjes stoppen en mama aanstaren, fluisterend tegen elkaar.
“Mama,” vroeg ik toen, “waarom kijken ze je zo vreemd aan?”
Mama stopte, keek me aan en vertelde me voor het eerst de hele waarheid. Over de ziekte. Over de pijn. Over de angst dat ze me niet zou zien opgroeien. Over waar haar haar echt gebleven was.
Op dat moment stond mijn wereld op zijn kop. Ik besefte dat ik iets moest doen om mijn moeder te steunen. En wat ik deed om haar te redden, verraste haar echt 😢😱 Ik vertelde de rest van mijn trieste verhaal in de eerste reactie 👇👇
Ik heb een paar maanden mijn haar laten groeien. Mijn klasgenoten lachten me uit en plaagden me omdat ik een meisje was, maar ik negeerde ze. Toen mijn haar lang genoeg was, pakte ik een tondeuse, ging voor de spiegel staan en schoor mijn hoofd kaal.
Toen verzamelde ik al mijn haar in een klein plastic zakje en bracht het naar mijn moeder.
“Hier, mam,” zei ik, “dit is mijn haar. Doe het op je hoofd.”
Mam keek naar het zakje, lachte eerst en barstte toen in tranen uit – van geluk. Ze omhelsde me zo stevig dat ik die omhelzing nooit meer zal vergeten.
“Je bent de beste,” fluisterde ze.
Een jaar later overleed mam. De ziekte werd sterker. Maar ik glimlach nog steeds als ik terugdenk aan de dag dat ik haar mijn haar gaf.
