Mijn 22-jarige dochter had haar vriend meegebracht voor het avondeten. Ik begroette hem met een glimlach… Maar tijdens het eten liet hij telkens opnieuw zijn vork vallen, en toen ik me bukte om hem op te rapen, zag ik onder de tafel iets waardoor ik meteen naar de keuken ging en stiekem 112 belde.
Mijn dochter, 22 jaar, had voor het eerst haar vriend thuis uitgenodigd voor het avondeten. Ik ontving hem rustig, zelfs met een vleugje trots — eindelijk, na al die jaren, klonk er weer gelach in huis. Maar al snel begon er iets me ongerust te maken.
Hij gedroeg zich beleefd, té beleefd. Zijn glimlach leek ingestudeerd, en zijn ogen waren koud, alsof alles wat er gebeurde hem eigenlijk niet raakte. Eerst dacht ik dat het gewoon verlegenheid was, maar toen begon hij zijn vork te laten vallen. Eén keer. Nog eens. En weer. En elke keer onder de tafel.
Ik merkte dat Emily gespannen raakte, haar vingers trilden. Toen ik me bukte om de vork op te rapen, zag ik iets waardoor mijn adem stokte.
😱😱 Ik stond op, probeerde mijn onrust niet te tonen en zei dat ik even de taart ging controleren. In de keuken toetste ik met trillende vingers 112 in.
Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Toen ik me nog eens bukte om de volgende vork op te rapen, zag ik onder de tafel een klein pakketje, netjes vastgeplakt met plakband aan de onderkant van het tafelblad. Even begreep ik niet wat ik zag. En toen trof het me als een bliksem. Dat was geen afval. Dat was een verstopplek.
Ik stond op, deed alsof er niets aan de hand was, glimlachte, en zei dat ik de taart even ging controleren. In de keuken trilden mijn handen terwijl ik 112 belde.
Enkele minuten later stond de politie al in huis. De vriend van mijn dochter deed eerst alsof hij niet begreep waar het over ging, maar toen ze het pakketje losmaakten, werd hij lijkbleek. Binnenin zaten kleine zakjes met poeder — strak geseald en zorgvuldig verpakt.
Later bleek dat hij “schoon” stond bij de politie, omdat hij nooit een grote hoeveelheid bij zich hield.
Hij gebruikte andermans huizen — betrouwbaar, onopvallend, plekken waar niemand ooit onder een tafel zou kijken. Hij kwam, haalde een deel van de voorraad op, verkocht het, en kwam terug voor meer.
Mijn huis had zijn volgende “opslagplaats” moeten worden.
En ik, domme man, was blij geweest dat ik eindelijk mijn dochter gelukkig zag.
