In de treinwagon schreeuwde een geïrriteerde luitenant-kolonel tegen een jong meisje — maar zijn gezicht trok plotseling wit weg toen het meisje haar jas uittrok 😲😱
In de wagon heerste de gebruikelijke ochtendlijke stilte — het gerommel van treinen, af en toe een gesprek en de geur van koffie uit thermoskannen. Mensen haastten zich, verdiept in hun telefoons.
Op een van de stations stapte een jong meisje in — tenger, klein, met een nette knot en een rustige blik. Ze droeg een beige mantel met een riem, dichtgeknoopt tot aan haar hals.
Ze ging tegenover een man in uniform zitten, met medailles op zijn borst. Het was een luitenant-kolonel — streng, zelfverzekerd, met de houding van iemand die gewend is bevel te voeren.
Hij keek naar het meisje en fronste. Het leek hem dat er onder haar mantel iets donkergroens uitstak — alsof ze een militair uniform droeg.
In zijn blik flitste irritatie. Of het nu verveling of trots was, iets dreef hem ertoe verder te gaan.
— Wat heb jij daar onder je jas? — vroeg hij scherp, terwijl hij zich naar voren boog.
Het meisje keek hem verbaasd aan, maar bleef stil.
— Ik vraag het nog een keer, waar heb jij dat uniform vandaan? — zijn stem werd luider. — Wat is dit, een spelletje? Of heb je het online gekocht voor likes?
Enkele passagiers draaiden zich nieuwsgierig om.
Het meisje zuchtte rustig.
— Sorry, maar ik heb u niet toegestaan op die toon tegen mij te spreken, — zei ze kalm.
— Niet toegestaan?! — riep hij uit. — Ik dien al twintig jaar in het leger, en ik duld niet dat iemand die er niets mee te maken heeft een uniform draagt! Dat is heilig! Trek het onmiddellijk uit!
Hij sprak luid, nadrukkelijk, zodat zelfs de mensen in de aangrenzende stoelen ophielden met fluisteren. Het meisje bleef onbeweeglijk zitten en keek hem recht in de ogen.
— Bent u klaar? — vroeg ze zacht.
De luitenant-kolonel wilde iets zeggen, maar verstijfde toen ze langzaam haar riem losmaakte en haar mantel uittrok. En toen… kreeg hij spijt van elk woord — en stond hij versteld van wat hij zag 😲😱
(Het vervolg in de eerste reactie 👇👇)
Onder de mantel kwam een perfect gestreken militair uniform tevoorschijn, met het embleem van de speciale eenheden en het insigne “majoor”. Op haar borst glinsterden onderscheidingen. Ze haalde haar identiteitsbewijs tevoorschijn en legde het voor hem neer.
— Majoor van de speciale eenheden, — zei ze rustig, zonder haar stem te verheffen. — Fijn om te zien dat u zo ijverig de eer van het leger verdedigt. Alleen vreemd dat u dat doet door tegen een collega te schreeuwen, en dat nog wel in het openbaar.
Er viel een ijzige stilte in de wagon. De luitenant-kolonel verbleekte, zijn lippen trilden. Hij wilde iets zeggen, maar de woorden bleven steken in zijn keel.
— Ik denk dat het commando het interessant zal vinden om te horen hoe u de eer van het leger “verdedigt” en tegen wie u zich zo’n toon veroorlooft, — vervolgde ze terwijl ze rustig haar jas weer dichtknoopte. — Of misschien… zegt u gewoon sorry?
De man slikte moeilijk, leunde achterover en zei zachtjes:
— Vergeef me, kameraad majoor… Ik… wist het niet.
Ze knikte zonder hem aan te kijken.
— Soms is het beter eerst te weten met wie je spreekt, — zei ze zacht, en stapte uit bij het volgende station, de wagon achterlatend in gespannen stilte.
De passagiers keken naar de luitenant-kolonel, die slechts diep ademhaalde zonder zijn ogen op te slaan.
