Mijn schoonvader had geen pensioen. Twaalf jaar lang heb ik met heel mijn hart voor hem gezorgd. Met zijn laatste adem gaf hij me een gescheurd kussen en zei: “Voor Maria.” Toen ik het opende, huilde ik onafgebroken…
Ik ben Maria. Ik begon aan de “taak” van schoondochter zijn toen ik 26 was. Op dat moment had de familie van mijn man al veel moeilijkheden doorgemaakt. Mijn schoonmoeder was jong gestorven en had mijn schoonvader, Tatay Ramón, achtergelaten met vier kinderen om alleen op te voeden. Hij had zijn hele leven rijst en groenten verbouwd in Nueva Écija, zonder vast werk of pensioen. Tegen de tijd dat ik met zijn zoon trouwde, hadden bijna al Tatay Ramóns kinderen hun eigen gezinnen en kwamen ze zelden op bezoek. De rest van zijn leven hing bijna volledig af van mijn man en mij.
Ik hoorde vaak de buren fluisteren:
“Wat is dat? Ze is maar een schoondochter, maar ze lijkt wel zijn dienstmeid. Wie zorgt er zo lang voor een schoonvader?”
Maar voor mij was het anders. Hij was een vader die zijn hele leven had opgeofferd voor zijn kinderen. Als ik me van hem zou afkeren, wie zou er dan voor hem zorgen?
Twaalf jaren van beproeving
Die twaalf jaren waren niet gemakkelijk. Ik was jong, vaak moe en alleen. Wanneer mijn man in Manila werkte, bleef ik alleen achter om te zorgen voor onze kleine dochter en Tatay Ramón, die al zwak was. Ik kookte, waste en bleef ’s nachts wakker om zijn ademhaling in de gaten te houden.
Eens, uitgeput, zei ik tegen hem:
“Vader, ik ben maar uw schoondochter… soms voel ik een zware last op mijn borst.”
Hij glimlachte zachtjes en nam met bevende handen de mijne vast:
“Ik weet het, dochter. Daarom ben ik des te dankbaarder. Zonder jou zou ik er misschien al niet meer zijn.”
Die woorden zal ik nooit vergeten. Vanaf dat moment beloofde ik mezelf alles te doen om zijn leven draaglijker te maken. Elke winter kocht ik hem een dikke jas en een deken. Wanneer zijn maag pijn deed, kookte ik rijstsoep voor hem. Wanneer zijn voeten pijn deden, masseerde ik ze zachtjes.
Ik had nooit verwacht dat hij me ooit iets zou nalaten. Ik deed het, omdat ik hem als mijn eigen vader beschouwde.
Het laatste moment
Naarmate de tijd verstreek, werd Tatay Ramón zwakker. Op 85-jarige leeftijd zei de arts in het provinciale ziekenhuis dat zijn hart erg zwak was. Enkele dagen voor zijn laatste nacht riep hij me vaak aan zijn bed om verhalen over zijn jeugd te vertellen en zijn kinderen en kleinkinderen eraan te herinneren eervol te leven.
Tot de middag van zijn afscheid kwam. Terwijl hij zwaar ademde, riep hij me bij zich. Hij reikte me een oud kussen aan, gescheurd aan één kant, en zei met zwakke stem:
“Voor… Maria…”
Ik omhelsde het kussen, zonder het goed te begrijpen. Slechts enkele minuten later sloot hij voorgoed zijn ogen.
Het geheim in het kussen
Tijdens de nacht van de wake zat ik op het terras en opende het gescheurde kussen. Wat ik vond, deed me verstijven: keurig gevouwen bankbiljetten, enkele kleine gouden muntjes en drie oude spaarboekjes.
Ik was verbijsterd en barstte toen in tranen uit. Het bleek dat hij al het kleine geld dat zijn kinderen hem hadden gegeven had gespaard, evenals wat hij had verdiend met de verkoop van een klein stukje land in het dorp. In plaats van het uit te geven, had hij het verstopt in dat gescheurde kussen… en het aan mij nagelaten.
Er zat ook een briefje bij, bijna onleesbaar geschreven:
“Dochter, jij bent de hardst werkende en vriendelijkste schoondochter die ik ooit heb gekend. Ik laat je geen rijkdom na, maar ik hoop dat dit je zal helpen om iets beter te leven. Geef je man’s broers niet de schuld, want ik heb zelf besloten dit aan jou te laten—omdat jij twaalf jaar lang voor mij hebt gezorgd.”
Tranen van dankbaarheid
Ik huilde ontroostbaar. Niet om het geld of het goud, maar om de liefde en waardering die hij mij had gegeven. Ik dacht dat mijn offers slechts mijn plicht als schoondochter waren. Maar Tatay Ramón liet me zien dat goede daden, zelfs zonder beloning te verwachten, nooit verloren gaan.
Op de dag van de begrafenis waren er nog steeds fluisteringen:
“Wat zou Ramón nalaten? Hij had niet eens een pensioen.”
Ik glimlachte alleen. Want niemand wist welke echte erfenis hij me had nagelaten—niet alleen in spaargeld, maar in oprechte dankbaarheid en vertrouwen.
Mijn tweede vader
Telkens als ik dat oude kussen zie, denk ik aan Tatay Ramón. In mijn hart was hij niet alleen een schoonvader, maar een tweede vader die me de ware betekenis van opoffering, dankbaarheid en onvoorwaardelijke liefde heeft geleerd.
En elke dag die voorbijgaat, herhaal ik tegen mezelf: ik zal een beter, liefdevoller leven leiden—zodat zijn kostbaarste erfenis nooit verloren gaat.
