Bij het militaire registratiebureau lachten ze om een dakloze die wanhopig in de speciale eenheden wilde, — maar toen de generaal de man in vuile kleren zag, was hij gewoon geschokt 😨🫣
Een man van ongeveer veertig jaar liep het bureau binnen — in vuile, gescheurde kleren, met lang, onverzorgd haar en een volle baard. Hij rook naar straat en regen. De soldaten bij de ingang keken elkaar aan en grimmig.
— Documenten, — zei de dienstdoende streng.
De dakloze haalde een versleten, maar netjes gevouwen paspoort uit zijn zak en stak het trots uit. Daarna stapte hij zelfverzekerd naar binnen, recht het kantoor in waar de officieren zaten.
— Ik wil naar de speciale eenheden, — zei hij vastberaden.
Er klonk gelach in de kamer. Een van de officieren keek niet van zijn papieren op en glimlachte spottend:
— Speciale eenheden? Misschien beter naar de keuken om aardappels te schillen? Of wil je schoonmaker worden?
— Nee. Alleen de speciale eenheden, — herhaalde de man koppig.
— Jongens, zet hem buiten, — zei de majoor geïrriteerd. — Hij lijkt wel gek.
Twee soldaten grepen de dakloze bij zijn armen en brachten hem naar de gang. De deur sloeg met een klap achter hem dicht.
De man stond bij de uitgang, het paspoort tegen zijn borst gedrukt, en huilde stilletjes.
Op dat moment liep de generaal door de gang. Hij was al van plan door te lopen, maar stopte plotseling, keek scherp naar de dakloze en verstijfde van wat hij zag 😱🫣
— Kapitein? — zei hij verbijsterd. — Dat bent… u? Waarom ziet u er zo uit?
De man veegde zijn ogen af en antwoordde zacht:
— Na de laatste operatie kwam ik gewond terug. Ik heb lang gerevalideerd en alles uitgegeven wat ik had. Mijn vrouw ging weg en nam de kinderen mee. Het huis moest worden verkocht… Ik bleef op straat achter. Maar nu ben ik gezond en wil ik terugkeren. Dienst — dat is het enige dat ik nog heb.
De generaal zweeg een moment. Toen stapte hij naar voren, legde een hand op zijn schouder en zei:
— Ik herinner me wat u voor het vaderland hebt gedaan. U hebt meer mensen gered dan wie dan ook van ons. Laten we gaan. Laat iedereen zien wie u werkelijk bent.
En toen ze samen het kantoor binnengingen, stonden de officieren die kort daarvoor nog hadden gelachen op van achter hun tafels. Voor het eerst — niet op bevel, maar uit respect.
