Mijn grootmoeders zijn de bloemenmeisjes op mijn bruiloft – maar niet iedereen is het daarmee eens
Toen we begonnen met het plannen van onze bruiloft, kwamen we al snel voor een klein probleem te staan: er waren geen jonge kinderen in onze families.
Geen enkel nichtje, geen neefje, zelfs geen klein nichtje om als bruidsmeisje of bloemenjongen op te treden. En toen kreeg ik ineens een idee: waarom zouden mijn grootmoeders niet de bloemenmeisjes kunnen zijn?
Ze zijn allebei in de zestig, vol energie, humor en levenslust — eerlijk gezegd levendiger dan veel mensen van mijn leeftijd.
Ik belde als eerste oma Odilia. Na een lange stilte barstte ze in lachen uit:
— “Meen je dat serieus? Wil je dat twee oude dames bloemblaadjes gooien?”
— “Precies dat!” antwoordde ik zonder aarzelen.
Ze zei meteen ja. Oma Sibylle, die wat terughoudender is, had een klein duwtje nodig, maar dankzij Odilia’s enthousiasme stemde ze uiteindelijk ook toe. En al snel begonnen ze zich voor te bereiden alsof het de rol van hun leven was.
Alles leek perfect… tot de moeder van mijn verloofde erachter kwam.
Tijdens een diner nam ze me even apart, haar toon voorzichtig:
— “Lieve schat, weet je zeker dat dit een goed idee is? Het is… laten we zeggen, een beetje ongewoon.”
Ik begreep het meteen. Voor haar was het raar. Misschien zelfs een beetje beschamend.
— “Ik vind het juist geweldig,” antwoordde ik kalm. “Het is ónze dag, en zij zijn dolblij ermee.”
Haar lippen persten zich samen — een duidelijk teken dat ze zich inhield om niets te zeggen. Gelukkig haalde mijn verloofde alleen zijn schouders op:
— “Ik vind het juist fantastisch.”
Toch voelde ik de spanning in de lucht. Zijn familie is behoorlijk traditioneel, en ik weet zeker dat tijdens de ceremonie sommigen hun wenkbrauwen zullen fronsen. Mijn schoonmoeder blijft maar herhalen dat ze “wil dat de aandacht bij het bruidspaar blijft.”
En toen, een paar dagen voor de grote dag… ging ze te ver… (vervolg in de eerste reactie 💬👇👇)
Een paar dagen voor de bruiloft probeerde mijn schoonmoeder hen over te halen om af te zeggen, met het argument dat ze “de aandacht van het bruidspaar zouden afleiden.” Odilia belde me woedend:
— “Alsof twee oude dames jouw bruiloft kunnen verpesten!”
Gelukkig gaven ze niet toe. Sibylle twijfelde even, maar ik herinnerde haar eraan dat het een rol uit het hart was, geen kwestie van traditie.
Op de grote dag hing er spanning in de lucht. Sommige gasten fluisterden toen ze mijn grootmoeders zagen in hun bloemenmeisjesjurken — Odilia in lavendel, Sibylle in roze. En toen begon de muziek.
Ze liepen door het gangpad, gooiden bloemblaadjes met een aanstekelijk enthousiasme. De hele zaal barstte in lachen en applaus uit. Zelfs mijn schoonmoeder moest glimlachen.
Tijdens de receptie stroomden de complimenten binnen: “Je grootmoeders zijn iconisch!” Odilia en Sibylle genoten van elk moment.
— “We zouden dit als beroep kunnen doen!” grapte Odilia.
— “Dank je dat je ons erbij hebt betrokken,” zei Sibylle.
Dat moment bevestigde voor mij dat ik de juiste keuze had gemaakt. Bruiloften gaan niet alleen over tradities — ze gaan over het vieren van liefde en van de mensen die belangrijk voor je zijn. En mijn grootmoeders verdienden dat moment net zo goed als ieder ander.
Dus, als je twijfelt om een “regel” te breken om je bruiloft betekenisvoller te maken… doe het gewoon.
