Ik haalde het lichaampje van een kleine beer uit het water, maar wat er even later met mij gebeurde, was een echte schok 😱😱
Wandelend langs een diepe rivier zag ik iets vreemds op het wateroppervlak. Daar lag een kleine beer.
Mijn eerste gedachte was dat het kleintje gewoon aan het spelen was, aan het zwemmen. Maar toen ik dichterbij kwam, realiseerde ik me: het jong bewoog helemaal niet en lag roerloos op het water.
— Verdronken, denk ik — mompelde ik en stak mijn hand uit om hem te pakken.
Voorzichtig haalde ik hem uit het water. Ik prikte een paar keer met mijn hand, schudde hem, hopend dat hij tot leven zou komen, maar het was allemaal tevergeefs. Hij leek levenloos.
Maar op dat moment gebeurde er iets verschrikkelijks 😱😱 Verder 👇👇
Plotseling klonk er achter me een zwaar, laag gegrom. Kippenvel liep over mijn huid. Ik draaide langzaam om — en zag haar.
Uit de struiken kwam een enorme moederbeer tevoorschijn. Haar ogen brandden van woede, haar ademhaling was schokkerig. Ze zag dat ik haar jong in mijn handen had en dacht dat ik het had gedood.
Met een luid gebrul ging ze op haar achterpoten staan. De grond leek te beven.
In paniek gooide ik het jong terug in het water en rende langs de oever. Maar de moederbeer was sneller. Binnen enkele seconden had ze me ingehaald en sloeg met haar poot over mijn rug.
Een scherpe pijn doorboorde mijn lichaam — haar klauwen hadden diepe krassen achtergelaten. Ik kon nauwelijks op mijn benen blijven staan, bloed doordrenkte mijn shirt.
Maar de angst gaf me kracht. Ik rende het bos in, zigzaggend tussen de bomen, tot ik hoorde hoe haar gegrom langzaam wegstierf in de verte.
Toen ik eindelijk op de weg kwam, viel ik uitgeput op de grond, zwaar ademend.
Op dat moment besefte ik: je mag nooit ingrijpen in de wilde natuur. Daar gelden hun eigen wetten. En de mens is daar altijd een buitenstaander.
