Ik had mijn schoonmoeder niet verteld dat er camera’s in ons huis waren geïnstalleerd: terwijl wij niet thuis waren, kwam ze langs, opende de deur met haar eigen sleutels, en later keek ik de beelden terug en belde de politie 😱😲
Toen we naar ons nieuwe huis verhuisden, stond mijn man erop dat mijn schoonmoeder ook een sleutelkopie zou hebben. Hij legde het eenvoudig uit: “Als we onverwachts weg zijn, kan ze op het huis letten, de planten water geven, de kat voeren.”
Ik betwistte het niet, maar elke keer als we thuiskwamen, merkte ik vreemde kleine dingen op. Documenten lagen niet waar ik ze had neergelegd.
De sieraden in het doosje waren anders gerangschikt. Soms vond ik zelfs in de vuilnisbak verpakkingen van producten die we zeker niet hadden gekocht.
— Je verzint het, — wuifde mijn man weg. — Mama is tot zoiets niet in staat.
Maar van binnen groeide mijn onrust. En op een dag, na weer een vreemde vondst, besloot ik het: ik installeerde verborgen camera’s in de woonkamer, slaapkamer en zelfs in de gang. Ik vertelde het aan niemand, noch aan mijn man, noch aan mijn schoonmoeder. Ik wilde gewoon begrijpen waarom mijn schoonmoeder zonder uitnodiging bij ons thuis kwam, zonder het van tevoren te zeggen.
De volgende dag zette ik de opnames aan — en ik hapte naar adem. Na het bekijken belde ik onmiddellijk de politie 🫣🤔 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
De camera liet zien: mijn schoonmoeder liep het huis binnen alsof het haar eigen huis was, deed haar jas uit en… ze was niet alleen. Er kwam een man achter haar aan, duidelijk jonger dan zij. Ze gedroegen zich alsof het hun huis was — liepen door de kamers, lachten, schonken wijn in. Maar het ergste kwam daarna. Op de opname is duidelijk te zien hoe de man naar onze slaapkamer gaat, mijn ladekast opent en begint te rommelen in mijn spullen.
Na een paar minuten nam hij mijn sieradendoos uit de kamer, terwijl mijn schoonmoeder erbij stond en deed alsof er niets aan de hand was.
Ik zat voor het scherm, mijn handen tegen mijn borst gedrukt. Mijn hart bonsde alsof het elk moment uit mijn borstkas zou springen.
— Heer… — fluisterde ik, niet gelovend wat ik zag.
Ik spoelde de opname terug, daarna weer vooruit — alles was duidelijk. Dit was geen toeval.
Diezelfde avond belde ik de politie. Toen mijn man thuiskwam, liet ik hem de video zien. Hij zat stil, wit weggetrokken.
— Dit… dit is mijn moeder… — bracht hij er met moeite uit. — En ze wist dat hij stal?..
Ik knikte alleen maar.
Een paar uur later stond de politie al voor de deur. Mijn schoonmoeder had niet verwacht dat haar geheim zo snel zou worden onthuld.
