De herfstwind prikte door de lucht, koude regen viel in kleine druppels. De mensen die naar de begraafplaats kwamen om afscheid te nemen van de overledene, beefden en wikkelden zich in sjaals en kragen. Iedereen had één wens: dat het snel voorbij zou zijn.
En alleen de moeder bleef bij de kist staan. Ze merkte niets van de kou of de regen. De pijn verscheurde haar van binnen. Het leek alsof zijn hart van wanhoop zou barsten.
Tranen stroomden over haar ingevallen, grijze wangen en vermengden zich met de regendruppels. Van tijd tot tijd raakte ze haar gezicht aan met een natte zakdoek en keek alleen naar het enige punt vóór haar: het gesloten deksel van de kist. Daar in haar was haar kleine jongen, haar enige kind, de betekenis van haar leven.
En ze kon hem niet voor het laatst zien. Ze kon zijn gesloten ogen, voorhoofd en wangen niet kussen. Ze kon zijn handen en schouders niet strelen. Ze kon er niets aan doen.
De kist was hermetisch gesloten. Hem was verteld dat het zo moest en dat het zo beter was. Maar is het nu echt beter? Het leven was voorbij.
Naast de moeder stond een andere vrouw, jong en mooi. Verrassend genoeg paste zijn rouwkleding hem perfect en benadrukte het zijn delicate gelaatstrekken en een zekere aristocratische bleekheid. Soms veegde de vrouw haar tranen weg met haar tere vingers en slaakte diepe zuchten.
En toch keek ze niet naar de kist. Haar blik was gericht op de grijze lucht en haar licht gezwollen lippen fluisterden zachtjes iets. Waarschijnlijk afscheidswoorden.
Mensen mompelden en vroegen zich af hoe zo’n mooie vrouw op zo’n jonge leeftijd weduwe kon worden en hoe oneerlijk dat was. En meteen werd er gezegd dat het tijd was om de ceremonie te beëindigen, omdat de moeder, Tanya, gevaar liep om in elkaar te zakken en met haar zoon in het graf te vallen. Maar Tatjana hoorde niets, ze nam niets waar.
Ze herinnerde het zich. Beelden uit haar verleden flitsten door zijn hoofd als een caleidoscoop. Ze voelde noch de koude regen, noch de wind, alleen de pijn en de herinneringen bleven.
Ze was pas 20 jaar oud. Ze rende naar Andrei om hem te vertellen dat ze een kindje gingen krijgen, vrolijk en gelukkig. Het was het begin van de lente. Onder zijn voeten vormden zich plassen water en de zon scheen met vlagen.
Tanya sloot haar ogen en glimlachte. Daar zou ze dan zijn, ze zou haar geliefde alles vertellen, hij zou haar in zijn armen nemen en samen zouden ze naar het bureau van de burgerlijke stand rennen om de aanvraag in te dienen. Dat kon ook niet anders, want Andrei hield zo veel van haar.
Maar het was een ander meisje dat de deur van zijn appartement opendeed, met Andrei’s shirt aan. Tanya zei niets en deed een stap achteruit. Andrei verscheen achter het meisje en gaf haar een spottende glimlach.
Het meisje glimlachte minachtend en keek naar Tanya. Ze wist niet meer hoe ze ontsnapt was. Ze werd wakker in de slaapzaal.
De meisjes omringden haar, troostten haar en vertelden haar dat Andrei terug zou komen om zijn excuses aan te bieden. Maar hij kwam niet terug. Later hoorde ze dat Andrei met dit meisje getrouwd was.
Tanja ging naar huis, naar haar moeder. Daar werd zijn Sacha geboren, zijn kleine zonnetje, zijn licht. Tanya was haar moeder zo dankbaar voor haar steun en omdat ze haar niet afwees, ondanks de oordelen van anderen.
Omdat het een schande was dat zijn dochter zwanger was nog voordat ze haar studie had afgerond en was gestopt met haar studie. Maar zijn moeder, een sterke vrouw, wist de roddels het zwijgen op te leggen. Mensen noemden haar ‘jij’ als ze haar zagen, want Marie Stepanovna was niet zomaar iemand, ze was de voorzitter van de gemeenteraad.
Als jonge weduwe wist ze zelf hoe zwaar het leven kon zijn, maar ze steunde haar dochter altijd en zei dat ze nog steeds gelukkig zou worden. Maar wat had Tanya nog meer geluk nodig, aangezien ze alles al had wat ze wilde: haar zoontje, de zin van haar leven? Later, toen Sacha ouder was en naar de kleuterschool ging, rondde Tanya haar opleiding af en ging ze op de school werken.
Na verloop van tijd kwamen de dorpelingen erachter dat Tanya niet tot die frivole meisjes behoorde. Serieus, intelligent, een goede moeder, maar ze had gewoon een fout gemaakt. Het was niks.
Het is gebeurd. Er kwamen veel goede mannen naar haar toe om haar hand te vragen, maar Tanya accepteerde er geen enkele. Want wie wil er nou kinderen? Ze wist het zeker: niemand.
Ze was bang dat een vreemde man haar kind kwaad zou doen. Nee, het was het niet waard…
