Ik ging naar een bloemenwinkel om boeketten te kopen voor mijn vrouw en dochter. Ik had er al één uitgekozen, toen ik plotseling een oude man bij de ingang zag staan.
Een ouderwetse jas, een geplooide broek, schoenen, een eenvoudig shirt onder de jas.
Hij zag er niet uit als een dakloze. Hij was gewoon arm. Maar tegelijkertijd verrassend ordelijk en waardig.
Een verkoopster – een jong meisje – benaderde de oude man. Ze keek hem niet eens aan en zei meteen:
– Waarom blijf je hier, opa? Ze vallen de klanten lastig.
De oude man sprak hem niet tegen, hij zei alleen zachtjes:
— Pardon, juffrouw… Hoeveel kost een takje mimosa?
Het meisje zei geïrriteerd:
– Ben je gek of zo? Ik zie dat je geen geld hebt. Waarom vraag je dat?
De oude man haalde drie verfrommelde briefjes van tien roebel uit zijn zak en vroeg voorzichtig:
— Misschien is er iets voor dertig?
De verkoopster keek naar het geld, grijnsde minachtend en haalde een bijna dode mimosastengel uit een mandje: gebroken en stomp.
— Hier, neem dit. En ga weg hier.
De oude man pakte voorzichtig de tak en probeerde hem toen bedachtzaam recht te trekken. Op dat moment zag ik een traan over zijn wang rollen en zijn gezicht toonde zoveel wanhoop dat het mijn hart brak.
Ik had diep medelijden met de arme oude man en besloot deze onbeschofte en brutale verkoopster een lesje te leren.
Vervolg in het eerste commentaar 👇👇
Ik liep naar de verkoopster toe en voelde woede in mij opkomen:
– Besef je wel wat je doet?
Ze draaide zich om en keek naar mij. Zijn gezicht werd bleek. Ze zweeg.
— Hoeveel kost de hele mand? — vroeg ik hem.
– Wat? …Eh, ongeveer tweehonderd euro, denk ik… — mompelde ze.
Ik haalde het geld tevoorschijn, gaf het aan hem, nam de mand met boeketten en gaf het aan de oude man.
— Hier, dit is voor jou. Je verdient het. Geef het aan je vrouw.
De oude man stond daar als verstijfd en kon zijn ogen niet geloven. Hij glimlachte lichtjes. De tranen bleven stromen, maar hij hield de gebroken tak nog steeds vast.
“Laten we samen gaan,” stelde ik voor.
Wij gingen de aangrenzende winkel binnen. Ik kocht een taart en een goede fles wijn.
De oude man stond daar, nog steeds met het boeket bloemen in zijn handen.
—Grootvader, — zei ik tegen hem, — maak je geen zorgen. Ik heb geld. En je hebt een vrouw van wie je houdt. Maak hem blij.
Hij knikte en kon zijn tranen niet bedwingen.
“We zijn al vijfenveertig jaar samen… Ze is ziek… Maar hoe kon ik zonder bloemen naar haar verjaardag komen?” Dank je wel, mijn jongen…
